Vraagjes

Wat doe je als een kind telkens uit zijn bed komt, omdat hij zin heeft om je uit te proberen?

Wat doe je als een kind ’s  morgens om kwart voor 6 aan je bed staat en niet terug wil naar bed?

Wat doe je als een kind zijn bed onderkrijt met een vetkrijtje?

Wat doe je als ’s ochtends om 6u een kind een ander kind slaat, omdat het niet stil is?

Wat doe je als je na twee keer waarschuwen wéér uit je bed moet komen, omdat het een herrie is en de kinderen gewoon stil moeten zijn tot 8u?

Oftewel: Hoe kun je zonder inlandse werkers???

Want dat is een feit: Voor de inlandse moeders hebben de kinderen ontzag. Ik heb ontzettend veel respect voor ze; hoe ze het hele kindergebeuren hier organiseren! Omdat één inlandse moeder twee weken vrij heeft en de andere inlandse moeder haar vrije dag + nacht, sliep ik vannacht op één van de twee units. En dat wisten de kinderen goed! Ze hadden drommels goed in de gaten dat er geen inlandse moeders aanwezig waren en dat ze dus een stapje verder konden gaan. Hoe goed wij ook ons best doen als vrijwilligsters en hoe streng we ook zijn, zoveel gezag als de inlandse moeders zullen we nooit krijgen. Een slechte nacht hoort er dan een beetje bij… Vanavond hadden we het er als vrijwilligsters nog over hoe een groot verschil er is in cultuur. Wij als westerlingen zijn heel erg op het gevoel gericht. Praten is bij ons een belangrijk iets. In de zwarte cultuur is het praten echter niet aan de orde, daar wordt gewoon geslagen als een kind niet luistert. Kleurlingen voeden hun kinderen keihard op. Luister je niet? Dan zul je de gevolgen moeten ondervinden! We merken als vrijwilligsters heel goed dat we niet zonder de inlandse vrouwen kunnen. Zij kennen de cultuur en weten hoe ze de kinderen moeten aanpakken. Ik moet erkennen dat ik al heb toegegeven aan het feit dat ik hier nooit het volle gezag kan krijgen, wat ik in Nederland van een klas kinderen zou kunnen krijgen.

Op dit moment is het in het Goeie Hoop huis behoorlijk aanpoten. Een veldwerker en een inlandse werker hebben namelijk twee weken vakantie. Hun taken moeten dus overgenomen worden. Sinds afgelopen maandag heb ik – samen met een andere vrijwilligster – de ‘juf-taken’ overgenomen voor twee weken. Het is erg leuk om op je eigen vakgebied iets te kunnen doen. Ik doe nu op maandag, dinsdag en donderdag Grade R met drie kinderen. Dit is een soort voorschoolse educatie. Kinderen gaan hier pas naar school als ze zes jaar zijn. Ze komen dan in Grade 1. We doen Grade R om de kinderen voor te bereiden op het leren. Zo leren we ze stilzitten (en dat is bést moeilijk!), om de beurt praten en naar elkaar luisteren. Daarnaast leren ze basisdingen, zoals de kleuren, vormen, dagen van de week, letters en ‘lewensvaardigheid’. Bij lewensvaardigheid wordt bijvoorbeeld het verschil tussen ‘seunsklere’ en ‘dogtersklere’ geleerd. Dit mocht ik afgelopen maandag en dinsdag doen. Na Grade R was ik wel behoorlijk uitgeput. Het is niet zo makkelijk om deze kinderen bij de les te houden en ze echt iets aan te leren. Aan deze drie kinderen heb je net zoveel je handen vol als aan een hele kleuterklas in Nederland! Ook het Afrikaans kan ik niet goed genoeg om dat de hele tijd te spreken. Misschien dat ik het nog eens kan leren… Dinsdag heb ik de letters b, t en s aangeboden door op een papiertje de letter over te trekken met verschillende kleurtjes en daarna de letter met klei te leggen. Erg leuk om te zien hoe verschillend deze drie kinderen zijn. De één is heel leergierig en wil alles in zich opnemen wat je zegt, de ander is wat dromerig en dwaalt nogal eens af en de derde heeft er eigenlijk niet zoveel zin in. Op de middagen doe ik met een aantal kinderen huiswerk. Sommetjes maken, Zuid-Afrikaans lezen en Engels lezen. Ik probeer de woorden in het Afrikaans uit te spreken, maar ik word nog weleens uitgelachen;).

Grade R: Letters kleien

Verder zijn we vorige week zaterdag een dagje naar Kaapstad geweest. We gingen daarheen met de trein. Daar hadden we bewust voor gekozen. Zo konden we eens de sfeer proeven onder de kleurlingen. Blanke mensen gaan hier namelijk niet of nauwelijks met de trein. Het is een hele belevenis om in zo’n trein te rijden. Op zaterdag gaan veel mensen boodschappen doen met de trein en er wordt dan ook van alles meegenomen in de trein. Soms dacht ik: als we nu bij een volgend station komen, kan er echt niks meer in. Maar elke keer werd ik weer een stukje naar achteren geduwd en natuurlijk paste alles er in. En als het te warm is doe je toch gewoon de deuren niet dicht? Dan ga je er gewoon tussen staan en leun je naar buiten. In Nederland gaat een trein niet rijden als de deuren open zijn, maar dat is hier absoluut geen probleem. In Kaapstad zelf zijn we maar even geweest. Even over de Greenmarket gelopen en toen weer terug gegaan. De Greenmarket is een echte ‘afdingmarkt’ waar kleurlingen hun spulletjes verkopen. In elk tentje zie je ongeveer hetzelfde: kettingen, ringen, tassen, geschilderde doeken en houten beeldjes. In elk tentje wordt ook ongeveer hetzelfde tegen je gezegd: Where are you from? en We have a very special price for you! Jaja, dat weten we!

Ook zie je op of rond deze markt kinderen dansen. Zij verdienen op hun vrije dag iets bij. Zeer waarschijnlijk niet voor zichzelf, maar voor hun ouders. Er hangt een heel ontspannen sfeer en het is gezellig om er rond te lopen.

Dansen op de markt

Wil je met me dansen? ... Nou, nee!

 … een lange blog. Afgelopen week geen tijd gehad om ‘m op de site te zetten, dus nu maar in één keer een lang verhaal. Nog een paar foto's en dan is 't weer genoeg geweest;).

Liefs!

Mammie Stella (Inlandse werker waar ik véél
respect voor heb)

Verkleden voor het afscheid van een auntie

Ik ben zó blij met mijn roze inpakpapiertje!

Zomaar even een update

Nu ik begin met mijn blog schrijven, heb ik het gevoel dat het schrijven van mijn vorige blog al een paar weken geleden is en dat ik hier al véél langer zit dan bijna 2 weken. Op dit moment zitten er in het Goeie Hoop huis 14 kinderen. Eén jongen is – omdat het vakantie is – bij kennissen. Het zijn allemaal schatjes van kinderen. De één trekt meer naar je toe dan de ander. Ik trek ook naar bepaalde kinderen meer toe dan naar anderen, hoewel ik zoveel mogelijk probeer alle kinderen aandacht te geven. Sinds afgelopen zondag ben ik mee gaan draaien in het rooster. Dat betekent dat ik nu zelf moet gaan uitvinden hoe ik de kinderen aan moet pakken en hoe ik het beste met ze om kan gaan. Dat zal af en toe nog weleens lastig zijn, maar ik zie het als uitdaging;). Ik ben vooral ingezet voor breakfast, schoolrijden (dat begint volgende week) en voor het bezighouden van de kinderen na dinner in de playroom. Volgende week heeft een veldwerker vakantie, dus nemen een andere vrijwilligster en ik de Grade R over. Dat is zoiets als voorschoolse educatie. De kinderen die nog niet naar school gaan, maar wel al 4 of 5 zijn, leren hier alvast tellen, vormen herkennen en tekenen, knippen, etc. Het lijkt me erg leuk! Ben benieuwd hoe dat gaat. We kregen al een bemoedigend woordje toegesproken: ‘Je staat versteld van wat ze nog niet kunnen!’. Tja…

We hebben hier trouwens een heel leuk alarm… Een alarm dat té goed werkt. Omdat we hier in een baai zitten, waait het vaak erg hard. Afgelopen week hebben we daardoor twee nachten achter elkaar gehad waarin het alarm een aantal keren afging. Dat gaat dan ongeveer zo: Het alarm begint te loeien. Alle vrijwilligsters (de bovenverdieping dus) springen uit hun bed en vliegen naar een mobiel, dat in de woonkamer ligt. Daarop belt namelijk de security of alles oké is. We rennen naar beneden, naar de melder en zetten het alarm uit. Dan wordt vanaf binnen de omgeving afgespeurd naar onraad. Wanneer de security belt, moeten we doorgeven of alles oké is, of dat ze moeten komen om te kijken. Op zich is één keer in de nacht zo’n alarm nog niet zo heel erg, maar wanneer het drie keer in een nacht gebeurd, word je daar toch wel een beetje chagrijnig van…

Op zaterdag moet één van de vrijwilligsters werken en de andere vrijwilligsters zijn vrij. We zijn de afgelopen zaterdag naar Kaapstad gegaan om de Tafelberg te beklimmen. Met verbazing heb ik bekeken hoe het er hier op de snelweg aan toe gaat. Op zich is het rijden net als in Nederland, maar wat je ziet is wel een ‘beetje’ anders: een fietser met kind voorop op de vluchtstrook, iemand die aan het hardlopen is op de vluchtstrook, iemand die de weg oversteekt tussen alle 120-rijdende auto’s door… In Nederland wordt je van de weg geplukt en kom je in de krant!!

We hadden ons voorgenomen het beklimmen écht op ons gemakje te doen, want onze conditie vliegt hier niet echt omhoog. We doen namelijk alles met de auto. Het was prachtig weer en we hadden alle tijd. Na ongeveer twee en half uur waren we boven. Bovenop de Tafelberg hadden we een prachtig uitzicht over de oceanen en over Kaapstad. Geweldig!

On the Tablemountain

Dit is heel gewoon als je staat te wachten voor het stoplicht

Hoe krijg ik die nou aan?!

Crying boy

Heerlijk in het zonnetje...

Be strong

Ondertussen ben ik alweer bijna een week in het Goeie Hoophuis. Elke dag verbaas ik me nog over nieuwe dingen en elke dag leer ik meer van het reilen en zeilen hier in huis. Hoewel het energie vreet om met de kinderen bezig te zijn, is het toch fijn om te weten dat de kinderen het hier zóveel beter hebben dan in hun eigen huis. Het is heerlijk om te zien hoe ze genieten van een dagje uit en hoe écht kind ze dan zijn. Elke dag in deze vakantieweek gaan de kinderen uit één gezin met twee vrijwilligsters een paar uurtjes ‘uit’. Een hele belevenis voor de meeste kinderen! Gisteren ben ik samen met twee andere vrijwilligsters met drie kinderen weggeweest naar Betty’s bay. Daar hebben we pinguins gezien! Nooit verwacht dat ze in Zuid-Afrika pinguins hadden, een uur van ons vandaan!

Afgelopen dagen hadden we hier weinig of geen water. Boven (waar we als vrijwilligsters wonen) hadden we helemaal geen water. We moesten beneden water halen als we dat nodig hadden. Als we warm water wilden, moesten we het koken in de waterkoker (jaja… die hebben ze hier dan weer wel!). Zo proef je een beetje Afrika-sferen;).

Ik verbaas me erover wat ze hier in de supermarkt allemaal hebben! We eten hier gewoon brood, yoghurt, drinken melk en cola, eten chips en chocola, enzovoorts. Ze hebben hier zelfs drop! (Dat kost dan wel 3 euro voor een doosje). Wat betreft eetgewoonten moet ik alleen aan het avondeten een beetje wennen. Dat is vaak rijst met één of ander goedje. Die goedjes zijn elke keer verschillend, maar vaak kan ik niet onderscheiden wat er allemaal in zit.

Afgelopen zondag ben ik naar de Zuid-Afrikaanse kerkdienst geweest van de Nederlands Gereformeerde Kerk. De dienst was goed te volgen. Langzaam Zuid-Afrikaans kun je prima begrijpen. Het is een uitdaging om dat Zuid-Afrikaans een beetje machtig te worden. Zondagavond preekte de dominee over de roeping van Jeremia. De gedachte die hij meegaf, was: God heeft geen bekwame mensen nodig, maar Hij maakt mensen bekwaam om ze te gebruiken waar Hij dat wil. Dat vond ik erg mooi. Hoe onbekwaam ik me vaak ook voel om dit werk hier te doen, als God me hier wil gebruiken, zal Hij me ook bekwaam maken. Soms denk ik: had ik het maar nóóit gedaan, dan was ik nu lekker thuis. Maar dan denk ik aan het kaartje wat op mijn deur hing als welkom: Be strong, and take heart, all you who hope in the Lord. (Ps. 31:24)

Zomers weer in de winter! Time for playing outside!

Dagje uit in de wintervakantie van de kids