Different life!

Twee weken geleden hebben we veel gezien... Deze zaterdag was Langa onze bestemming. Langa is een klein deel van Kayelitsha, een heel grote township naast Kaapstad. Er kan eigenlijk niet geschat worden hoeveel mensen hier wonen, maar de schatting die gemaakt is ligt tussen de 500.000 en 1.000.000 inwoners. Zover je kunt kijken, zie je krotjes, krotjes, krotjes. Langa is echter een goed georganiseerd stukje township. Samen met een gids, zelf inwoner van Langa, zijn we door de township gelopen. Wat een belevenis! We begonnen in een visitors centre. In dit gebouw werd kinderen na schooltijd allerlei dingen geleerd. Zingen, pottenbakken, verven, muziek maken, etc. Mij verbaasde het dat dit soort dingen zelfs in een township georganiseerd werden. Om kinderen van de straat te houden, waar drugs en vooral drank een groot probleem is. Vervolgens liepen we door de lowerclass van de township. Hier stonden de armoedige gebouwtjes en er werd eten op straat verkocht. Zelfs een hele verzameling schapenkoppen lag op een plank te wachten tot ze eetbaar gemaakt zou worden. En dan die vliegen… We keken onze ogen uit. Mannen zitten bij elkaar wat te kletsen, vrouwen doen de was, kinderen spelen met een zelfgemaakte bal, etc. Eigenlijk een heel gezellige drukte. We liepen door naar de middleclass van de township. We gingen een stukje binnen waarin vooral Xhosa gesproken werd. Om te groeten moesten we ‘molo’ zeggen als het een enkel persoon was en als het er meerderen waren, moesten we ‘moloeni’ zeggen (hoe je het schrijft weet ik niet!). We mochten in één van de hostels naar binnen. Wat je dan ziet is echt bizar. In een kamertje van zo’n drie bij drie meter staan drie kleine bedden, een klein kooktoestelletje en wat benodigdheden. Boven de bedden zijn planken vastgemaakt waarop koffers liggen. Hier wonen drie gezinnen. De ouders slapen ’s nachts in het kleine kamertje en de kinderen moeten in de ‘inkomsthal’ slapen (als je het al een hal kunt noemen! Gewoon een lege ruimte). Het stonk er en we konden er met z’n zevenen opgepropt net in staan. Toen we daarna weer naar de lowerclass liepen en een krotje vanbinnen bekeken, dacht ik: ‘Ik zou hier nog liever wonen! Dan maar geen muren van steen…’. In dit krotje, van hout en golfplaten gemaakt, waaide de wind tenminste door en waren er drie verschillende vertrekjes. Eén ‘woonkamer’ en twee slaapkamers. Natuurlijk; armoedig, maar niet zo bedompt en donker als in dat kamertje in een hostel. Verder zagen we in de township in de higherclass ook gewoon heel mooie huizen staan. Huizen met een garage en echt groot. De mensen die hier wonen, zijn dokter, directeur of hebben een andere hoge positie. Ik dacht dat dit soort mensen niet in een township leefden, maar ergens anders gingen wonen. Toch zijn ze er. Dit zijn de mensen die liever dichtbij familie en vrienden wonen en de gezelligheid van de township niet willen missen en daarom ervoor kiezen toch hun huis in de township te bouwen. Onderling is daar geen jaloersheid over. Deze huizen waren ook echt niet heel erg beveiligd. Er is vertrouwen. Iedereen kent elkaar en als je een misdaad begaat, wordt je gestraft door je eigen community. Deze mooiere en betere huizen worden meer als voorbeeld gezien. Als afsluiting van de townshiptour aten we samen een ‘worsie’ in een café/restaurantje waar je je vlees kon kiezen en het vervolgens ‘gebraaid’ werd. Het was een verzamelplaats voor alle mensen die zin hadden om te kletsen, wat te drinken (!) en wat te biljarten. Ik heb van deze townshiptour heel veel geleerd. Het is mooi dat je een keer binnen hebt kunnen kijken en nu een klein beetje hebt geproefd hoe zo’n township in elkaar zit en hoe het eraan toe gaat. Zelf denk ik wel dat Langa een voorbeeld is voor anderen delen van de township en we dus in een goed stuk township rondgekeken hebben. Maar het leven wat we gezien hebben is wel héél verschillend van het leven waarin ik zelf ben opgegroeid... Different life!