Bijzondere kids...

Om kwart voor 7 vanmorgen ging ik de schoolgaande kinderen uit bed halen. Nou, alles goed en wel. Maar er was één meisje van vier, wat dus nog niet naar school gaat, wat heel de tijd een beetje lag te jammeren. Dat doet ze wel vaker, maar dan is er niks aan de hand. Ze wil dan gewoon aandacht. Ik zei dus dat ze op moest houden met huilen. Het hielp alleen niet echt. Toen vroeg ik wat er was. Ze moest naar de wc. Maar dat kan ze prima zelf, dus ik zei: Nou, dan ga je toch?! Vervolgens was ik al klaar met die andere kinderen en had hen naar de voordeur gebracht, even meegelopen naar de auto en gedag gezegd. Toen ik terug kwam in de unit, was ze weer (of nog steeds) aan het jammeren. Ik zei dat ze uit bed kon komen en zichzelf moest aankleden. De andere twee kinderen waren druk bezig om zich aan te kleden en waren op den duur bijna klaar. Zij begon steeds harder te huilen. Ik werd het nu toch wel zat en zei op den duur: Nu stop je met huilen en als je klaar bent, dan kun je komen om te eten. Ik deed haar deur dicht en ging weg. Het hielp echter allemaal niets en dan er toch maar weer heen gegaan. Ondertussen de andere kinderen aan het eten gezet. Ik ging naar haar toe en vroeg haar wat er was. Ik zei: You can say it now, otherwise I go out your room. Nou, ze wilde niets zeggen en ik ging weer weg. Even later ging ik maar weer eens kijken, want het werd me toch wel een beetje te hysterisch. Ik was er ondertussen we achter dat ze toch echt naar de wc moest, want ze zat te hobbelen en te trappelen , maar waarom ze niet ging, was me een groot raadsel! Nou, uiteindelijk zei ze nog steeds niks, maar ik dacht: Nu pak ik je op en breng je naar de wc. Dat heb ik dus gedaan. Ik breng je naar de wc en zei: Zo, nu kun je naar de wc. Maar ze bleef staan. Krijsen en trappelen, maar verder geen aanstalte maken om op die toilet te gaan zitten. Heel apart… Ik had geen zin om haar helemáál op de wc te gaan helpen, want ik dacht: Dat kun je best zelf. Toen ze niks deed, dacht ik: ’t Is goed met jou, ik breng je terug en je kunt het zelf doen. Maargoed… als ik haar liet doen, zou ze de hele morgen daar zitten en ik snapte er helemaal niets van. Waarom ging ze niet naar de wc, terwijl ze het bijna in haar broek deed? Goed… Na een aantal minuten tóch maar weer naar haar toe. Ik ging het op een andere manier proberen. Ik nam haar op schoot en zei: Nou met je eerst rustig worden en dan kun je pas iets zeggen, want anders kan ik je niet verstaan. Na een kleine twee minuten werd ze wat rustiger en toen moest ik uit haar mond trekken dat ze naar toilet moest. Ja, dat wist ik allang. Ondertussen zat ze te wiebelen op mijn schoot, maar was echt nog niet van plan om naar de wc te rennen. Ik begreep er NIETS van! Toen dacht ik: Nu is’t gebeurd, ik neem je mee, en plof je gewoon op de wc neer. Anders weet ik het ook niet meer. Ik heb haar op de grond neergezet om haar naar de wc te brengen. En wat zag ik toen?! Een natte vlek op mijn rok en een natte broek van haarzelf. Nou, echt, ik stond verbáásd! Ik pakte haar vast, bracht haar naar de wc en hielp haar nu helemaal op de toilet (m'n geduld was een heel eind op). Pfft, dat je een uur lang de strijd met jezelf kunt voeren om naar de toilet te gaan! Toen de inlandse moeder eraan kwam, zei ik: ‘I dón’t know what’s happened with Jadine’. Ze ging erheen en binnen drie seconden was het over. Grrr… Ik wist dat kinderen konden uitproberen, maar dat het zó erg kon zijn dat een kind het zichzelf zó moeilijk maakt, dat heb ik echt nog nooit meegemaakt! Het moeilijke is, dat je zelf niet weet of er écht iets aan de hand is of dat het uitproberen of aanstellerij is. De kinderen hebben ondertussen heel wat mensenkennis opgebouwd door alle vrijwilligsters en dingen die ze meegemaakt hebben, dus ze kunnen ook goed toneelspelen en iemand voor de gek houden. Af en toe maakt dat je wel een klein beetje onzeker... Be strong!


Liefs!

Nieuwe badjassen!

Hierbij een paar foto's van kinderen met hun nieuwe badjas; gekocht van het sponsorgeld. Niet alle kinderen hebben een nieuw schooluniform en nieuwe schoenen nodig, dus ik besteed het sponsorgeld ook aan andere nodige dingen.

Desi

Vechten om 'm'n boy' ook op de foto te krijgen

Stelletje pubers op de achtergrond

Wat is het toch heerlijk warm, zo'n ding!

Ik heb geprobeerd de kinderen mooi en netjes op de foto te krijgen, maar dat werkt met deze kinderen niet. De foto's die u hier ziet zijn de werkelijkheid.

Liefs!

Nachtje Goeie Hoop

Zomaar even een indruk van hoe sommige nachten hier verlopen. (Gelukkig verlopen ze maar af en toe zo!) 

Alle huizen zijn hier beveiligd met alarm, dus het Goeie Hoop huis ook. 's Avonds zetten we het alarm erop en 's ochtends halen we het er weer af. Nu is het echter zo dat ons alarm niet helemaal werkt zoals het hoort. Soms waait het hier erg hard en dan kan het zijn dat we een paar keer in de nacht ons bed uit moeten, omdat het alarm ons wekt. Nu was het afgelopen weekend helemáál niet winderig en toch werden we zeker zo'n zeven keer gewekt. Het begon al om half 10 's avonds en het ging de hele nacht door met om 1 uur, half 2, 4 uur, kwart voor 5, 6 uur en ergens tussendoor nog een keer een alarm. De zevende keer denk je toch écht: ik wil blijven liggen! Het gaat ongeveer zo (ik beschrijf voor het gemak 1 keer alarm):

Het alarm loeit (keihard!). Het duurt heel even voordat ik besef dat het alarm afgaat en het duurt nóg even voordat ik de knop om kan zetten dat ik uit m'n bed moet. Alle vrijwilligsters moeten namelijk uit bed en proberen zo snel mogelijk beneden te komen. Ik spring uit m'n bed, ren naar de Goeie-Hoop-telefoon die altijd op hetzelfde plekje ligt, neem hem mee en ren naar beneden om het alarm eraf te gaan zetten. Als ik bij het alarm kom is het vaak al afgezet, ik ben meestal niet de snelste (dat komt niet omdat ik niet hard kan rennen, maar omdat die mentale knop bij mij meestal niet zo snel werkt). We lopen het hele huis rond en kijken door de ramen of we iets zien. Ondertussen worden we gebeld op de Goeie Hoop telefoon. Dat is de security, of alles oké is. Meestal zeggen we dat het oke is, maar betreffende nacht hebben we toch een aantal keer de security laten komen. Die komt dan langs en loopt het hele huis rond en schijnt met de zaklamp of hij iets ziet. Hij ziet niets anders dan alleen een aantal dames in hun nachtkleding. Volgens de security is het alarm 'broken'. Als we niks zien en de security is weer weg, wordt het alarm er weer opgezet en duiken we weer ons bed in. We wachten op de volgende melding... (Dat is geen grapje; ik lig echt in mijn bed te wachten tot 'ie weer afgaat en als dat 7x gebeurd wordt je écht chagrijnig. Slaap je net; gaat dat ding weer af!) Nouja... vooruit... het  hoort erbij zullen we maar denken. Ik leef hier in Z-Afrika. Maar op zulke momenten denk ik; lag ik maar thuis in bed!

PS.: Ik heb badjassen gekocht van het sponsorgeld. Hartelijk dank voor alle giften die ik heb ontvangen. Kleding is hier niet duur en de kinderen kunnen warme kleding goed gebruiken, ze hebben het vaak koud. Het is hier in huis koud, ook al is het buiten warm. We hebben hier geen verwarming en missen ook het dubbel glas.  Foto van de badjassen volgt. Namens de kinderen hartelijk dank! 

Picture-time!

Langs de 80-weg

Zo eet ik porridge...

Verkopen op het strand

Soms moet je even je energie kwijt...

Onze 'baby's'

Stukje straatbeeld

Oorgawe

Elke keer verwonder ik me er weer over hoe mooi de natuur hier is. Elke keer als ik wegrijd in de auto en ik richting de bergen kijk, zijn de kleuren weer anders of zijn de wolken weer op een andere manier te zijn boven de bergen. Prachtig! Ook van de zee geniet ik elke keer weer. Daar vind ik een klein stukje Zeeland in terug;). Hoewel… de zee is hier blauwer en de omgeving bergachtig, het strand is viezer en de bodem is rotsachtiger. Afgelopen zaterdag hebben we heerlijk gepicknickt op het strand en genoten van het uitzicht. De dag ervoor was het regenachtig geweest en de lucht was daarom nu heel helder.

Picknicken op het strand

Uitzicht over Gordonsbay, Kaapstad, de Tafelberg en de zee

In de gemeente waar we kerken hebben we 6 weken in het teken staan van Romeinen 12. Een mooi hoofdstuk, waar veel uit te leren valt. ’s Ochtends preekt de dominee over een gedeelte uit dat hoofdstuk en ’s avonds doen we er Bijbelstudie over. Gisteren ging het over ‘oorgawe’.

Romeinen 12:1

Ek vermaan julle dan, broeders, by die ontferminge van God, dat julle jul liggame stel as ’n lewende, heilige en aan God welgevallige offer — dit is julle redelike godsdiens.

Wat is overgave en hoe werkt dit in de praktijk van het leven? Gebeurt er iets bijzonders als ik me overgeef aan God of is het een proces? Is het zo dat de dag makkelijker verloopt als ik me in het gebed heb overgegeven? Het is heel mooi om daar samen over na te denken. Voor iedereen is het elke dag weer de opdracht om zich over te geven aan God. Zijn wil geschiede en niet onze wil. Hier in Zuid-Afrika, maar ook in Nederland. De dominee gebruikte een mooi voorbeeld. Als we gaan vliegen, stappen we in het vliegtuig, gaan zitten en geven ons helemaal over aan de piloot. We kunnen op dat moment niks doen en vertrouwen erop dat hij het vliegtuig goed in de lucht zal brengen en weer veilig op de grond zal zetten. Als we ons vertrouwen als zó kunnen stellen op een piloot (die fouten heeft en niet volmaakt is), waarom kunnen we ons dan niet zo volledig overgeven aan een God die alles goed doet? Dat zet aan het denken... 

Verder gaat alles hier z’n gangetje… Op dit moment ben ik een behoorlijk schor, dus kan ik weinig zeggen, maar ik voel me prima. 

Nog even een paar foto's...

Even naar Stellenbosch...

Moeder op bezoek

Hier kunnen we onze energie kwijt

Wip-wap... wip-wap

Liefs,

Ariëtte