Bijzondere kids...

Om kwart voor 7 vanmorgen ging ik de schoolgaande kinderen uit bed halen. Nou, alles goed en wel. Maar er was één meisje van vier, wat dus nog niet naar school gaat, wat heel de tijd een beetje lag te jammeren. Dat doet ze wel vaker, maar dan is er niks aan de hand. Ze wil dan gewoon aandacht. Ik zei dus dat ze op moest houden met huilen. Het hielp alleen niet echt. Toen vroeg ik wat er was. Ze moest naar de wc. Maar dat kan ze prima zelf, dus ik zei: Nou, dan ga je toch?! Vervolgens was ik al klaar met die andere kinderen en had hen naar de voordeur gebracht, even meegelopen naar de auto en gedag gezegd. Toen ik terug kwam in de unit, was ze weer (of nog steeds) aan het jammeren. Ik zei dat ze uit bed kon komen en zichzelf moest aankleden. De andere twee kinderen waren druk bezig om zich aan te kleden en waren op den duur bijna klaar. Zij begon steeds harder te huilen. Ik werd het nu toch wel zat en zei op den duur: Nu stop je met huilen en als je klaar bent, dan kun je komen om te eten. Ik deed haar deur dicht en ging weg. Het hielp echter allemaal niets en dan er toch maar weer heen gegaan. Ondertussen de andere kinderen aan het eten gezet. Ik ging naar haar toe en vroeg haar wat er was. Ik zei: You can say it now, otherwise I go out your room. Nou, ze wilde niets zeggen en ik ging weer weg. Even later ging ik maar weer eens kijken, want het werd me toch wel een beetje te hysterisch. Ik was er ondertussen we achter dat ze toch echt naar de wc moest, want ze zat te hobbelen en te trappelen , maar waarom ze niet ging, was me een groot raadsel! Nou, uiteindelijk zei ze nog steeds niks, maar ik dacht: Nu pak ik je op en breng je naar de wc. Dat heb ik dus gedaan. Ik breng je naar de wc en zei: Zo, nu kun je naar de wc. Maar ze bleef staan. Krijsen en trappelen, maar verder geen aanstalte maken om op die toilet te gaan zitten. Heel apart… Ik had geen zin om haar helemáál op de wc te gaan helpen, want ik dacht: Dat kun je best zelf. Toen ze niks deed, dacht ik: ’t Is goed met jou, ik breng je terug en je kunt het zelf doen. Maargoed… als ik haar liet doen, zou ze de hele morgen daar zitten en ik snapte er helemaal niets van. Waarom ging ze niet naar de wc, terwijl ze het bijna in haar broek deed? Goed… Na een aantal minuten tóch maar weer naar haar toe. Ik ging het op een andere manier proberen. Ik nam haar op schoot en zei: Nou met je eerst rustig worden en dan kun je pas iets zeggen, want anders kan ik je niet verstaan. Na een kleine twee minuten werd ze wat rustiger en toen moest ik uit haar mond trekken dat ze naar toilet moest. Ja, dat wist ik allang. Ondertussen zat ze te wiebelen op mijn schoot, maar was echt nog niet van plan om naar de wc te rennen. Ik begreep er NIETS van! Toen dacht ik: Nu is’t gebeurd, ik neem je mee, en plof je gewoon op de wc neer. Anders weet ik het ook niet meer. Ik heb haar op de grond neergezet om haar naar de wc te brengen. En wat zag ik toen?! Een natte vlek op mijn rok en een natte broek van haarzelf. Nou, echt, ik stond verbáásd! Ik pakte haar vast, bracht haar naar de wc en hielp haar nu helemaal op de toilet (m'n geduld was een heel eind op). Pfft, dat je een uur lang de strijd met jezelf kunt voeren om naar de toilet te gaan! Toen de inlandse moeder eraan kwam, zei ik: ‘I dón’t know what’s happened with Jadine’. Ze ging erheen en binnen drie seconden was het over. Grrr… Ik wist dat kinderen konden uitproberen, maar dat het zó erg kon zijn dat een kind het zichzelf zó moeilijk maakt, dat heb ik echt nog nooit meegemaakt! Het moeilijke is, dat je zelf niet weet of er écht iets aan de hand is of dat het uitproberen of aanstellerij is. De kinderen hebben ondertussen heel wat mensenkennis opgebouwd door alle vrijwilligsters en dingen die ze meegemaakt hebben, dus ze kunnen ook goed toneelspelen en iemand voor de gek houden. Af en toe maakt dat je wel een klein beetje onzeker... Be strong!


Liefs!