Elk kind is van waarde

Het waait hier... Ik zit op dit moment midden in de woonkamer in een grote stoel. Ik voel de tocht langs m'n gezicht waaien. De deuren klapperen en de wanden kraken. Ik besef ineens dat ik hier nog zo beschut en droog zit, terwijl er nog geen kilometer bij me vandaag mensen wonen in een klein houten hutje, waar óók de wind giert. Waarschijnlijk niet alleen óm het huis, maar ook in het huis. Ik besef ook dat er waarschijnlijk vannacht nogal eens gewerkt moet worden om wat krotjes staande te houden. Dan lig ik in mijn warme bed...


Nu alle vrijwilligsters hier hun sociale contacten in Nederland bijwerken of hun dag evalueren, neem ik even tijd om een nieuwe blog te schrijven. Ik heb veel te veel te schrijven en weet niet waar ik moet beginnen. Ik kies ervoor een aantal kinderen te beschrijven, zodat u zich een klein beetje een beeld kunt vormen hoe veelzijdig het werk hier is. De namen die ik gebruik, zijn schuilnamen.

Leane: Een pubermeisje, waar ik niet teveel over wil vertellen. Kan absoluut niet meekomen op school. Zit bij kinderen in de klas die 5 jaar jonger zijn dan zij. Ze heeft geen benul van wat cijfers zijn en haar begrip van zaken is minimaal. Weet niet waar ze goed in is en heeft daarom ook helemaal geen zelfvertrouwen. Het enige waar ik misschien nog mee van waarde zou kunnen zijn is mijn lichaam. Wat moet een kind zonder enige toekomstverwachting? Wilt u speciaal voor dit meisje bidden?

Lu-anne: Een stil meisje, wat me met mee doet in het groepje Grade-R kinderen. Het gezegde 'Stille wateren, diepe gronden' is absoluut op haar van toepassing. Stil, maar zo ontzettend zorgzaam voor haar twee kleinere broertjes en een steun voor haar oudere zus. Samen kunnen zij behoorlijk sjouwen met hun jongste broertje van een jaar. Leuk om te zien hoe hecht deze kinderen als broertjes en zusjes zijn. Lu-anne is ook een meisje wat maar weinig zelfvertrouwen heeft. Al snel zegt ze: ‘I can’t’ of ‘I’m tired’. Maar – zoals het bij de meeste kinderen werkt – is ze héél trots als ze uiteindelijk tóch die letter geschreven heeft of tóch die puzzel helemaal zelf afgemaakt heeft. Op het moment dat je bij Lu-anne een boos gezicht ziet, kun je haar maar het beste even een poosje op schoot laten zitten. Alleen maar zitten…

George: Eén van onze échte boys. 3 jaar oud, heel snel én sterk. Eén van de kinderen waar we de meeste moeite mee hebben. Deze meneer weet heel goed wat hij wil en niet wil en laat zich niet commanderen. Dat is af en toe verschrikkelijk lastig, want een kind van drie kun je niet laten doen en laten wat hij zelf wil. En als ik dan níet mijn zin krijg, dan probeer ik mijn zin te krijgen door speelgoed kapot te maken, door een stoel door de kamer te smijten of in mijn machteloze woede mijn inlandse moeder ‘Kaka!’ te noemen. Wanneer je deze jongen als straf voor zijn niet-luisteren in zijn kamer zet, gilt hij zichzelf helemaal overstuur en kom je dus niks verder. Afleiden, positief benaderen en hem prijzen voor wat hij wél goed doet, werkt soms goed. Maar… soms is er géén beginnen aan!

Lisani: ‘Look, my mom!’, ‘Why are you doing this?’, ‘No, first my pants on’, ‘Can I open the gate with the keys?’, ‘Look, my doll is laughing’, ‘What’s the name of your mom?’, ‘No, I don’t want this top’. Juist, ik doe een poging Lisani in haar speelkleren te krijgen, nadat ze uit school is gekomen. Een ware strijd! Dat pilletje Ritalin is op dat moment uitgewerkt en ze heeft dringend een nieuwe nodig. Lisani heeft een lief karakter en weet het beste van alle kinderen te delen in de dingen die ze heeft of krijgt, maar haar gedrag is af en toe zenuwslopend!!! Wat een geduld moet je hebben met dit meisje! We hebben met haar te doen. Ernstig misbruikt door haar vader, in de steek gelaten door haar moeder, die haar nóóit meer op komt zoeken en waar ze alleen een foto van heeft, die elke dag bekeken wordt. Is het dan gek als een kind niet weet hoe ze met haar emoties moet omgaan en niet weet wie ze is en wie ze mag zijn? Gelukkig mogen we ook met haar elke avond het liedje zingen: ‘Weet je dat de Vader je kent? Weet je, dat je van waarde bent? Weet je dat je een parel bent, een parel in Gods hand, een parel in Gods hand?!’

Als er iets is wat ik deze kinderen toewens, is het wel dat ze dát mogen weten en geloven en dat dat iets mag zijn waar ze in al hun verdriet en moeite op terug mogen vallen. Bidden is vaak het enige wat we kunnen, maar óók het belangrijkste en het meest bruikbare middel om kinderen te brengen tot Hem! Bidt u mee?

Jaja, een échte walvis!

Zo dicht mogelijk bij de golf gaan zitten om lekker nat te worden...

Meneer F is voor twee uurtjes 'waiter' met zijn rugbyteam

Een blik vanuit mijn slaapkamerraam

Ons kleine mannetje