zaterdag 19 november 2011

Gebed vir hierdie kinders


Ek lê die name van die kinders in U hande.
Graveer U hulle daarin met onuitwisbare skrif.
Dat niks of niemand hulle meer daaruit kan brand nie,
ook nie as satan hulle straks soos koring wil sif nie.

Hou U die kinders vas, wanneer ek hulle los moet laat
en laat altyd U krag bo hulle swakheid staan.
U weet hoe mateloos die wêreld hulle sal haat,
as hulle nie in die skema van die wêreld sal pas nie.

Ek vra U nie om die kinders elke verdriet te spaar nie,
maar wees U wel hulle troos, as hulle eensaam is en bang.
Wil om U Naams wil hulle in U Verbond bewaar,
en laat hulle nooit van U vervreem nie, nooit, hulle lewe lank !

Ek lê die name van die kinders in U hande.


Amen.


Mijn Grade-R kindjes met hun afscheidskadootje

Ik heb een ontzettend mooie tijd in Zuid-Afrika gehad. Daar ben ik dankbaar voor. Het is mijn thuis geworden en vertrekken voelt daarom niet fijn. Ik zal veel gaan missen, maar toch is uitzien naar Nederland en naar de mensen daar ook goed. Het doet pijn hier alles los te laten, maar ik heb een ontzettend fijne, mooie en leerzame tijd om op terug te kijken.


dinsdag 15 november 2011

Ziekte

Een bericht wat ik afgelopen donderdag al heb getypt, maar wat ik nog niet geplaatst had...

Ik denk dat de huisarts afgelopen week wel een aantal keer gedacht heeft: Hoeveel zouden er vandaag weer komen van Goeie Hoop? Het was namelijk ziekenboeg, sinds vorige week woensdag. We hebben alle kinderen ziek gehad op drie na, plus de twee inlandse moeders en twee vrijwilligsters. Twee andere vrijwilligsters waren op vakantie, dus het was behoorlijk puzzelen wie wat kon doen. Er is hard gewerkt. Hier een pilletje, daar een drankje, hier de temperatuur meten, daar wat te eten brengen, daar een doktersbezoekje…
Gelukkig hebben we het ergste waarschijnlijk achter de rug. Zelf lig ik ook verkouden en met hoofdpijn op bed. Ik hoop maar dat het snel overgaat, want om mijn laatste weekje hier nou in bed door te brengen, daar heb ik niet zoveel zin in. Inderdaad; mijn laatste weekje. Wat is de tijd ontzettend snel gegaan. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik voor de eerste keer het rode zandpad opreed, naar het Goeie Hoop huis. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik de kinderen voor het eerst zag en hoe een aantal reageerden. En nu is het bijna tijd om afscheid te nemen. Mijn afscheidskadootjes staan klaar. Het voelt raar… Ik ben me hier thuis gaan voelen en ik ken de omgeving hier bijna net zo goed als Zeeland zelf. Ik heb namelijk veel gereden en veel gezien. Ik heb de sfeer geproefd van dit land en me in mogen zetten voor de kinderen in Goeie Hoop. Als ik bedenk hoeveel ik hier geleerd heb en hoeveel ik heb mogen meemaken en zien, is mijn hart vol dankbaarheid. Een paar maanden leven in een andere cultuur, kan ik iedereen aanraden. Het is niet altijd gemakkelijk, maar je leert zoveel van de cultuur en ook van jezelf kennen. Waar ik onder andere achter gekomen ben, is dat meeleven vanuit je eigen familie, vriendenkring en gemeente heel veel betekent! Nu begrijp ik pas hoezeer een kaartje of mailtje gewaardeerd kan worden. Daarom wil ik via mijn blog ook álle mensen bedanken die door een kaartje of iets dergelijks hebben laten zien, dat ze aan mij dachten. Ook iedereen die me dit niet heeft laten weten, maar het wel deed; bedankt! 

Ik hoop mijn laatste weekje hier nog even extra te genieten en stiekem ook al een beetje uit te zien naar Nederland!

dinsdag 1 november 2011

Ook hier is de vakantie weer voorbij...

Inderdaad… het is alweer bijna een maand geleden dat ik een blog geschreven heb. Shame… zeggen we hier dan. De vertaling hiervan is nogal uiteenlopend; Jammer, balen, vervelend, sorry.

Een hele maand beschrijven gaat helaas niet lukken. Ik beperk me maar tot mijn laatste week.

Tegelijk met de Zeeuwse herfstvakantie had ook ik heerlijk een week vakantie. Samen met Frederike heb ik écht vakantie gevierd. We hebben genóten, daar valt niet over te twijfelen!!! Ik had al een tijdje nog wat dingen op mijn lijstje staan die ik nog graag wilde doen of zien voordat ik weer zou moeten vertrekken uit Zuid-Afrika. Van dat lijstje heb ik nu een aantal dingen kunnen schrappen, want daar kon ik goed mijn vakantie voor gebruiken. Frederike wilde graag naar Cederbergen, een natuurgebied ongeveer 4 uur rijden naar het noorden, wat vooral bestaat uit rotsformaties.

Maandag was onze eerste vrije dag. We zijn toen in de auto gestapt en richting Kaapstad gereden. Vanaf Kaapstad hebben we de kust gevolgd (Chapman’s Peak Drive) tot we helemaal in het puntje bij Kaap de Goede Hoop en Cape Point aankwamen. Wat is dit een prachtige route langs de kust! Vanaf de hoge rotsen kijk je ver over het water. Ook Robbeneiland zien we liggen. Bij Kaap de Goede Hoop stappen we uit en besluiten we een goede wandeling te maken. Het is een ontzettend mooi gebied om in te wandelen. Op zulke momenten besef je ineens hoe groot de aarde is en hoe groots de Schepper van deze aarde is. Dit besefte ik ook toen we twee dagen later in Cederbergen rondliepen. Dinsdag zijn we namelijk vertrokken naar Cederbergen. We zagen de natuur tijdens onze reis veranderen en uiteindelijk kwamen we in het rotsachtige gebied Cederbergen. De weg naar onze verblijfplaats voor die nacht was uitermate slecht, maar het rode Hyundai Atosje van Frederike heeft het allemaal doorstaan. We sliepen die nacht in een cottage waarin twee bedden en een tafel stonden, waarin geen elektriciteit en water was en waar het dus behoorlijk donker was. Dit was de reden dat we om half 8 in ons bed lagen en om 9u al gingen slapen. De volgende dag dan maar met zonsopgang uit bed. Zes uur de wekker. Vooral de volgende morgen ontdekten we hoe stil het was. We hoorden hélemaal geen geluiden dan alleen de fluitende vogeltjes. Wat heb ik dáárvan genoten! Het is zo heerlijk om eens een keer in een écht stille omgeving wakker te worden als je altijd de kinderstemmen hoort… Die ochtend aten we droog brood met pindakaas en een glas jus d’orange (om het weg te spoelen) om daarna een wandeling te maken. Ik kan niet beschrijven hoe mooi dit was. Puur stilte, geen leven dan de dieren, jong groen en het rotsachtige gebergte. Práchtig. Steeds kwam weer dat lied n.a.v. psalm 121 bij me naar boven; 

Ik kijk omhoog, naar de bergen, Wie zal mij helpen steeds weer?
Dat is mijn Schepper, mijn Beschermer, mijn hulp is van de Heer'.
Hoog als de bergen, diep als het meer,
is mijn Beschermer, Jezus, mijn Heer.

Want jouw Bewaarder zal niet slapen, waar jij ook gaat.
Hij zal je voeten bewaren voor alle kwaad.
Hoog als de bergen, diep als het meer,
is mijn Beschermer, Jezus, mijn Heer.


Na onze wandeling hebben we met de auto het gebied Cederbergen weer doorgereden, richting huis. Af en toe stapten we uit om éven te genieten van de rust, het uitzicht en natuurlijk om foto’s te maken.
Donderdag en vrijdag waren dagjes waarin we lekker rustig aan hebben gedaan en waarin we een beetje onze eigen dingen deden.
Zaterdag zijn we naar Cape Agulhas geweest. Dit is het zuidelijkste puntje van het continent Afrika. Natuurlijk moet je daar even geweest zijn… Dit is ook het punt waar de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan bij elkaar komen. Dit verschil zagen we vooral in de kleur van het water. De ene kant van Cape Agulhas was donkerblauw, de andere kant was felblauw. Het deed me denken aan de plaatjes van Hawaii. Toch leuk om het water van én de Atlantische én de Indische Oceaan gezien en gevoeld te hebben.;)

Ondertussen speel ik weer voor jufje, voor moedertje, voor taxi-chauffeuse, etc en geniet ik weer van al die bruine kopjes...!

Liefs! 
 
Kaap de Goede Hoop

Prachtige stranden!

Op weg naar Cederbergen. Het landschap verandert...

@ Cederbergen

Rotsformaties

En dan zit je ineens weer in Gouda ;)

Cape Agulhas

De Indische Oceaan aan de kant van Gansbaai




PS. Lieve tannie; bedankt voor het gebruiken van uw laptop;)