Gebed vir hierdie kinders

Ek lê die name van die kinders in U hande.

Graveer U hulle daarin met onuitwisbare skrif.

Dat niks of niemand hulle meer daaruit kan brand nie,

ook nie as satan hulle straks soos koring wil sif nie.

Hou U die kinders vas, wanneer ek hulle los moet laat

en laat altyd U krag bo hulle swakheid staan.

U weet hoe mateloos die wêreld hulle sal haat,

as hulle nie in die skema van die wêreld sal pas nie.

Ek vra U nie om die kinders elke verdriet te spaar nie,

maar wees U wel hulle troos, as hulle eensaam is en bang.

Wil om U Naams wil hulle in U Verbond bewaar,

en laat hulle nooit van U vervreem nie, nooit, hulle lewe lank !

Ek lê die name van die kinders in U hande.


Amen.

Mijn Grade-R kindjes met hun afscheidskadootje

Ik heb een ontzettend mooie tijd in Zuid-Afrika gehad. Daar ben ik dankbaar voor. Het is mijn thuis geworden en vertrekken voelt daarom niet fijn. Ik zal veel gaan missen, maar toch is uitzien naar Nederland en naar de mensen daar ook goed. Het doet pijn hier alles los te laten, maar ik heb een ontzettend fijne, mooie en leerzame tijd om op terug te kijken.

Ziekte

Een bericht wat ik afgelopen donderdag al heb getypt, maar wat ik nog niet geplaatst had...

Ik denk dat de huisarts afgelopen week wel een aantal keer gedacht heeft: Hoeveel zouden er vandaag weer komen van Goeie Hoop? Het was namelijk ziekenboeg, sinds vorige week woensdag. We hebben alle kinderen ziek gehad op drie na, plus de twee inlandse moeders en twee vrijwilligsters. Twee andere vrijwilligsters waren op vakantie, dus het was behoorlijk puzzelen wie wat kon doen. Er is hard gewerkt. Hier een pilletje, daar een drankje, hier de temperatuur meten, daar wat te eten brengen, daar een doktersbezoekje…

Gelukkig hebben we het ergste waarschijnlijk achter de rug. Zelf lig ik ook verkouden en met hoofdpijn op bed. Ik hoop maar dat het snel overgaat, want om mijn laatste weekje hier nou in bed door te brengen, daar heb ik niet zoveel zin in. Inderdaad; mijn laatste weekje. Wat is de tijd ontzettend snel gegaan. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik voor de eerste keer het rode zandpad opreed, naar het Goeie Hoop huis. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik de kinderen voor het eerst zag en hoe een aantal reageerden. En nu is het bijna tijd om afscheid te nemen. Mijn afscheidskadootjes staan klaar. Het voelt raar… Ik ben me hier thuis gaan voelen en ik ken de omgeving hier bijna net zo goed als Zeeland zelf. Ik heb namelijk veel gereden en veel gezien. Ik heb de sfeer geproefd van dit land en me in mogen zetten voor de kinderen in Goeie Hoop. Als ik bedenk hoeveel ik hier geleerd heb en hoeveel ik heb mogen meemaken en zien, is mijn hart vol dankbaarheid. Een paar maanden leven in een andere cultuur, kan ik iedereen aanraden. Het is niet altijd gemakkelijk, maar je leert zoveel van de cultuur en ook van jezelf kennen. Waar ik onder andere achter gekomen ben, is dat meeleven vanuit je eigen familie, vriendenkring en gemeente heel veel betekent! Nu begrijp ik pas hoezeer een kaartje of mailtje gewaardeerd kan worden. Daarom wil ik via mijn blog ook álle mensen bedanken die door een kaartje of iets dergelijks hebben laten zien, dat ze aan mij dachten. Ook iedereen die me dit niet heeft laten weten, maar het wel deed; bedankt! 

Ik hoop mijn laatste weekje hier nog even extra te genieten en stiekem ook al een beetje uit te zien naar Nederland!

Ook hier is de vakantie weer voorbij...

Inderdaad… het is alweer bijna een maand geleden dat ik een blog geschreven heb. Shame… zeggen we hier dan. De vertaling hiervan is nogal uiteenlopend; Jammer, balen, vervelend, sorry.

Een hele maand beschrijven gaat helaas niet lukken. Ik beperk me maar tot mijn laatste week.

Tegelijk met de Zeeuwse herfstvakantie had ook ik heerlijk een week vakantie. Samen met Frederike heb ik écht vakantie gevierd. We hebben genóten, daar valt niet over te twijfelen!!! Ik had al een tijdje nog wat dingen op mijn lijstje staan die ik nog graag wilde doen of zien voordat ik weer zou moeten vertrekken uit Zuid-Afrika. Van dat lijstje heb ik nu een aantal dingen kunnen schrappen, want daar kon ik goed mijn vakantie voor gebruiken. Frederike wilde graag naar Cederbergen, een natuurgebied ongeveer 4 uur rijden naar het noorden, wat vooral bestaat uit rotsformaties.

Maandag was onze eerste vrije dag. We zijn toen in de auto gestapt en richting Kaapstad gereden. Vanaf Kaapstad hebben we de kust gevolgd (Chapman’s Peak Drive) tot we helemaal in het puntje bij Kaap de Goede Hoop en Cape Point aankwamen. Wat is dit een prachtige route langs de kust! Vanaf de hoge rotsen kijk je ver over het water. Ook Robbeneiland zien we liggen. Bij Kaap de Goede Hoop stappen we uit en besluiten we een goede wandeling te maken. Het is een ontzettend mooi gebied om in te wandelen. Op zulke momenten besef je ineens hoe groot de aarde is en hoe groots de Schepper van deze aarde is. Dit besefte ik ook toen we twee dagen later in Cederbergen rondliepen. Dinsdag zijn we namelijk vertrokken naar Cederbergen. We zagen de natuur tijdens onze reis veranderen en uiteindelijk kwamen we in het rotsachtige gebied Cederbergen. De weg naar onze verblijfplaats voor die nacht was uitermate slecht, maar het rode Hyundai Atosje van Frederike heeft het allemaal doorstaan. We sliepen die nacht in een cottage waarin twee bedden en een tafel stonden, waarin geen elektriciteit en water was en waar het dus behoorlijk donker was. Dit was de reden dat we om half 8 in ons bed lagen en om 9u al gingen slapen. De volgende dag dan maar met zonsopgang uit bed. Zes uur de wekker. Vooral de volgende morgen ontdekten we hoe stil het was. We hoorden hélemaal geen geluiden dan alleen de fluitende vogeltjes. Wat heb ik dáárvan genoten! Het is zo heerlijk om eens een keer in een écht stille omgeving wakker te worden als je altijd de kinderstemmen hoort… Die ochtend aten we droog brood met pindakaas en een glas jus d’orange (om het weg te spoelen) om daarna een wandeling te maken. Ik kan niet beschrijven hoe mooi dit was. Puur stilte, geen leven dan de dieren, jong groen en het rotsachtige gebergte. Práchtig. Steeds kwam weer dat lied n.a.v. psalm 121 bij me naar boven; 

Ik kijk omhoog, naar de bergen, Wie zal mij helpen steeds weer?
Dat is mijn Schepper, mijn Beschermer, mijn hulp is van de Heer'.
Hoog als de bergen, diep als het meer,
is mijn Beschermer, Jezus, mijn Heer.

Want jouw Bewaarder zal niet slapen, waar jij ook gaat.
Hij zal je voeten bewaren voor alle kwaad.
Hoog als de bergen, diep als het meer,
is mijn Beschermer, Jezus, mijn Heer.

Na onze wandeling hebben we met de auto het gebied Cederbergen weer doorgereden, richting huis. Af en toe stapten we uit om éven te genieten van de rust, het uitzicht en natuurlijk om foto’s te maken.

Donderdag en vrijdag waren dagjes waarin we lekker rustig aan hebben gedaan en waarin we een beetje onze eigen dingen deden.

Zaterdag zijn we naar Cape Agulhas geweest. Dit is het zuidelijkste puntje van het continent Afrika. Natuurlijk moet je daar even geweest zijn… Dit is ook het punt waar de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan bij elkaar komen. Dit verschil zagen we vooral in de kleur van het water. De ene kant van Cape Agulhas was donkerblauw, de andere kant was felblauw. Het deed me denken aan de plaatjes van Hawaii. Toch leuk om het water van én de Atlantische én de Indische Oceaan gezien en gevoeld te hebben.;)

Ondertussen speel ik weer voor jufje, voor moedertje, voor taxi-chauffeuse, etc en geniet ik weer van al die bruine kopjes...!

Liefs! 
 

Kaap de Goede Hoop



Prachtige stranden!



Op weg naar Cederbergen. Het landschap verandert...



@ Cederbergen



Rotsformaties



En dan zit je ineens weer in Gouda ;)



Cape Agulhas



De Indische Oceaan aan de kant van Gansbaai





PS. Lieve tannie; bedankt voor het gebruiken van uw laptop;)

Different life!

Twee weken geleden hebben we veel gezien... Deze zaterdag was Langa onze bestemming. Langa is een klein deel van Kayelitsha, een heel grote township naast Kaapstad. Er kan eigenlijk niet geschat worden hoeveel mensen hier wonen, maar de schatting die gemaakt is ligt tussen de 500.000 en 1.000.000 inwoners. Zover je kunt kijken, zie je krotjes, krotjes, krotjes. Langa is echter een goed georganiseerd stukje township. Samen met een gids, zelf inwoner van Langa, zijn we door de township gelopen. Wat een belevenis! We begonnen in een visitors centre. In dit gebouw werd kinderen na schooltijd allerlei dingen geleerd. Zingen, pottenbakken, verven, muziek maken, etc. Mij verbaasde het dat dit soort dingen zelfs in een township georganiseerd werden. Om kinderen van de straat te houden, waar drugs en vooral drank een groot probleem is. Vervolgens liepen we door de lowerclass van de township. Hier stonden de armoedige gebouwtjes en er werd eten op straat verkocht. Zelfs een hele verzameling schapenkoppen lag op een plank te wachten tot ze eetbaar gemaakt zou worden. En dan die vliegen… We keken onze ogen uit. Mannen zitten bij elkaar wat te kletsen, vrouwen doen de was, kinderen spelen met een zelfgemaakte bal, etc. Eigenlijk een heel gezellige drukte. We liepen door naar de middleclass van de township. We gingen een stukje binnen waarin vooral Xhosa gesproken werd. Om te groeten moesten we ‘molo’ zeggen als het een enkel persoon was en als het er meerderen waren, moesten we ‘moloeni’ zeggen (hoe je het schrijft weet ik niet!). We mochten in één van de hostels naar binnen. Wat je dan ziet is echt bizar. In een kamertje van zo’n drie bij drie meter staan drie kleine bedden, een klein kooktoestelletje en wat benodigdheden. Boven de bedden zijn planken vastgemaakt waarop koffers liggen. Hier wonen drie gezinnen. De ouders slapen ’s nachts in het kleine kamertje en de kinderen moeten in de ‘inkomsthal’ slapen (als je het al een hal kunt noemen! Gewoon een lege ruimte). Het stonk er en we konden er met z’n zevenen opgepropt net in staan. Toen we daarna weer naar de lowerclass liepen en een krotje vanbinnen bekeken, dacht ik: ‘Ik zou hier nog liever wonen! Dan maar geen muren van steen…’. In dit krotje, van hout en golfplaten gemaakt, waaide de wind tenminste door en waren er drie verschillende vertrekjes. Eén ‘woonkamer’ en twee slaapkamers. Natuurlijk; armoedig, maar niet zo bedompt en donker als in dat kamertje in een hostel. Verder zagen we in de township in de higherclass ook gewoon heel mooie huizen staan. Huizen met een garage en echt groot. De mensen die hier wonen, zijn dokter, directeur of hebben een andere hoge positie. Ik dacht dat dit soort mensen niet in een township leefden, maar ergens anders gingen wonen. Toch zijn ze er. Dit zijn de mensen die liever dichtbij familie en vrienden wonen en de gezelligheid van de township niet willen missen en daarom ervoor kiezen toch hun huis in de township te bouwen. Onderling is daar geen jaloersheid over. Deze huizen waren ook echt niet heel erg beveiligd. Er is vertrouwen. Iedereen kent elkaar en als je een misdaad begaat, wordt je gestraft door je eigen community. Deze mooiere en betere huizen worden meer als voorbeeld gezien. Als afsluiting van de townshiptour aten we samen een ‘worsie’ in een café/restaurantje waar je je vlees kon kiezen en het vervolgens ‘gebraaid’ werd. Het was een verzamelplaats voor alle mensen die zin hadden om te kletsen, wat te drinken (!) en wat te biljarten. Ik heb van deze townshiptour heel veel geleerd. Het is mooi dat je een keer binnen hebt kunnen kijken en nu een klein beetje hebt geproefd hoe zo’n township in elkaar zit en hoe het eraan toe gaat. Zelf denk ik wel dat Langa een voorbeeld is voor anderen delen van de township en we dus in een goed stuk township rondgekeken hebben. Maar het leven wat we gezien hebben is wel héél verschillend van het leven waarin ik zelf ben opgegroeid... Different life!

Uitbreiding

Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Ik heb het gewoon druk en gun mezelf geen tijd om een verhaaltje te schrijven. Zo ben ik de laatste twee weken druk bezig geweest met het inrichten van de playroom waarin playtherapie gehouden gaat worden. Bij playtherapie leren kinderen door te spelen zich te uiten. Kinderen kunnen vaak in woorden niet uiten wat hen bezig houdt of wat met hen gebeurd is, maar door te spelen kunnen ze veel laten zien. Ik ben er samen met Lydia op uit geweest om van mijn sponsorgeld allerlei speelgoed te kopen, een kleed voor op de vloer, verf om iets leuks op de deur te verven, etc. Het speelgoed varieerde van poppen tot soldaatjes en van boerderijdiertjes tot monsters. Het speelgoed moet namelijk heel gevarieerd zijn, zodat kinderen écht kunnen kiezen. Als ze zich boos voelen en gefrustreerd, moeten ze niet alleen met lieve poppen kunnen spelen, maar ook met verschrikkelijke monsters. Nooit gedacht dat ik met monsters in m’n handen zou staan om dat voor kinderen te kopen… De playroom is nu zo goed als klaar en we zijn begonnen met de playtherapie. Iedere vrijwilligster/veldwerker heeft één kind waarmee ze deze playtherapie doet. Daarnaast komt er twee keer per week iemand van de kerk, die met vier kinderen playtherapie doet. Zij heeft ons ook gepresenteerd hoe in deze playtherapie te werk te gaan.



Bij het begin beginnen...

Welkom binnen!

Vorige week dinsdag hebben we twee nieuwe jongetjes mogen verwelkomen. Onder de meeting werd Ida gebeld of er plaats was voor twee broertjes (één en vier jaar), die mishandeld waren en nu op het kantoor in Grabou zaten. Binnen een aantal uren waren de kamertjes van een aantal kinderen omgebouwd en konden de kinderen verwelkomd worden. Het jongetje van vier spreekt vrijwel alleen Afrikaans. Leuk om m’n Afrikaans op uit te proberen;). Ze zijn niet gewend aan regels en vooral de oudste wil zelf weten wat hij gaat doen en vind het moeilijk om te begrijpen dat dat niet altijd kan. Hij weet dan geen raad met de situatie en begint te schoppen, slaan en bijten. We hopen echter ook deze lieve jongetjes de liefde en structuur te geven, die ze nodig hebben. We kunnen dit nooit zoals een moeder dit kan, maar als de moeder het zelf niet kan, mogen wij iets van deze taak overnemen. Bijzonder… Ik luisterde vandaag de preek van afgelopen zondagavond van mijn eigen gemeente terug. ‘Eert uw vader en uw moeder’. Inderdaad… dat is een opdracht voor alle mensen, om hun ouders en iedereen die over hen gesteld zijn te eren. Maar wat als die ouders hen mishandelt? Dan kan ik een heel klein beetje begrijpen dat het respect voor het gezag van degenen die over hen gesteld zijn bij deze kinderen geschaad is. Dan begrijp ik een heel klein beetje dat er zo vaak niet naar ons geluisterd wordt. En dan besef ik ook een klein beetje hoe groot het wonder is, dat God mij in een goed gezin geplaatst heeft.

Gezelligheid op de playground

'Can I go with you to the beach?'

Onze nieuwe boy

De bouw van de nieuwe units vordert!

Baie dankie!

Het jy tyd vir God?

Op dinsdag heb ik een druk rooster. Ik ren van het één naar het ander.

09.00-10.00        Grade R

10.00-12.30        Meeting (vergadering)

12.45-13.40        Jongste kinderen ophalen van school en helpen met omkleden

13.55-14.15        Oudste jongen ophalen van school

14.55-15.15        Oudste meisje ophalen van school

15.30-16.45        Bijbelclub in Boorgat

18.00-19.00        Small playroom (kleinste kinderen bezighouden tot ze naar bed moeten)

Na zo’n drukke dag voel ik me altijd heel voldaan. Ik ben moe van het werken en dat voelt goed. Van de dinsdag krijg ik ook altijd weer een heleboel energie voor de rest van de week. Ik vind de dinsdag een heerlijke dag. Vooral van de ‘bybelklas’ in Boorgat geniet ik enorm! Dat is iets wat ik echt niet wil missen.

Vorige week was het heerlijk weer! Bybelklas buite!

Boorgat is hemelsbreed ongeveer 800m bij ons vandaan. Ek sukkel my flau om te weet hoe ek dit omskryf. Ek sal dit probeer. Hou een stukje land in gedachten waarom veel bosjes staan van zo’n twee meter hoog en af en toe een paar bomen. Bedenk tussen de bosjes door een weggetje van rood zand, vol kuilen en daarnaast een heleboel vuil tussen de bosjes, zoals plastic zakken, autobanden, lege jerrycans enz. Geef dit weggetje een paar kronkels en laat het na zo’n 500m uitkomen op een open plek, waar geen bosjes staan, maar waar aan de linkerkant een wit smoezelig vervallen gebouw staat met een dixi-toilet ernaast (alleen staat er geen dixi op). Aan de rechterkant staat een half afgebouwd stenen gebouwtje, dat onbewoond lijkt. We nemen een kijkje bij het ‘witte’ huis. Als we langs de dixi-toilet lopen, zien we een grote ijzeren pot staan waarin een vuurtje wordt gebrand. Het is namelijk koud. Er zit een oude man naast, zijn gezicht vol rimpels en een jongere man die het vuur brandende houdt. Op het omheinde stukje grond lopen kippen, ganzen, katten, etc. We lopen een trapje op wat je in de donkerte van het huis brengt. We groeten de vrouwen die er bezig zijn en lopen door naar de woonkamer. Deze is bekleed met verschillende stukken vloerbedekking en er staan een aantal banken. Het luik staat open. Ramen zitten er in dit gebouw niet, maar het luik moet open blijven, omdat er anders geen licht is. Het tocht. Er hangt een kleedje voor wat als gordijn moet dienen. We zakken neer op de grond. De kinderen hebben ons al lang gezien en komen ook binnen. Ze zijn blij ons weer te zien. Ons gaan bybelklas doen. De kinderen vormen een kring en Lydia vraagt welk lied we gaan zingen. ‘De dwaas man bou sy huis op die sand’, ‘Ek is nie ’n stapsoldaatjie nie’, Goeie nuus vandag, kom nou na My’en ‘My God is so groot, so sterk en so machtig’ zijn liedjes die vaak gekozen worden. We zingen samen en ik geniet van de kinderen. Vervolgens bidden we samen. Wanie wie graag dat iedereen bid. Dat is een goed idee, want iedereen mag bidden. Ik merk dat de kinderen het best spannend vinden om te bidden met drie volwassen blanke ‘tannies’ erbij. Elke keer als de volgende mag bidden wordt er overlegd wat ze gaan bidden en hoe dat gebed ook alweer ging. Het duurt telkens een tijdje voordat er werkelijk gebeden wordt, maar de kinderen krijgen de gelegenheid om te bidden. Dan legt Lydia het vierde gebod uit. We spelen dat we allemaal veel te druk zijn met onze eigen dingen. Huiswerk, schoonmaken, gitaar spelen, etc. We hebben geen tyd om met haar mee te gaan naar bybelklas. Zo zeggen we ook eigenlijk tegen God: Ik heb geen tijd voor U. Nu heeft God één dag gegeven, waarop we dat niet kunnen zeggen, want God heeft gezegd dat we op die dag niet hoeven te werken en we alles mogen loslaten wat ons vasthoudt aan deze wereld. We hebben dan tijd voor Hem. De kinderen weten heel goed dat ze tijd voor God moeten hebben en dat ze Hem moeten dienen, maar de praktijk is lastiger. En niet alleen voor de kinderen… Na de Bijbeluitleg kleuren we samen een kleurplaat waarop Maria en Martha staan afgebeeld. Maria bid en Martha maakt ‘kos’ (eten). Onder de kleurplaat staat: Het jy tyd vir God? Na een tijdje knippen, kleuren en plakken bidden en danken we samen het Onse Vader. Elk kind krijgt daarna nog een snoepje toegeworpen, we praten nog even met de volwassenen en dan stappen we weer in het rode autootje van Lydia. We rijden hetzelfde zandpaadje weer terug naar het Goeie Hoop huis. Wat heb ik weer ontzettend genoten! Van dit Afrika-leven begin ik te houden! Ik kan er weer een weekje tegenaan!

Maak God bly met jou mond. (3e gebod)

Eshlin maak die rekkies vas aan my ore

Boorgat-kindertjes

Stukje Boorgat

Hier móet je toch van genieten?!

Liefdevol, dominee

Afgelopen zaterdag hebben we kennis gemaakt met ‘de man en de vrouw onder de boom’. Deze twee mensen leven onder de Melkhoutboom in Gordonsbay. We raakten aan de praat. We kregen een papier (waarschijnlijk een kopie uit hun kerkkrantje) waarin een verhaal stond, wat voor Clifford erg bijzonder was. Ik las het vluchtig door en las het thuis nog eens over. Een gelukkig stel, samen levend onder een boom…

Ons sien hulle elke dag onder die Melkhoutbome by die poskantoor. Clifford op sy pos as motorwag, Margaret naby hom onder ’n boom by al hul aardse besittings. Soms sit sy en lees, soms was sy klere in ’n emmer. Soms slaap sy terwijl Clifford ’n geldjie verdien – maar altijd saam.

Bij Woensdagaande se Kerk vir Haweloses indie Kerksaal, het ons Clifford leer ken as ’n ernstige persoon met min woorde. Margaret, daarenteen, is uitbundig in haar lofprysing. Met helder stem en opgehefde hande loof sy haar Heer. By tye praat sy saam tydens Carel Strydom se Woordverkondiging totdat hy haar tot orde roep. Soms oorval die hartseer haar en soek sy troos, net om alter weer kop op te lig en te glimlag.

Op ’n dag staan Clifford skielik alleen onder die bome by die poskantoor. Ek vra hoe dit gaan en skielik loop die trane: “Hulle het Margaret opgesluit en Pollsmoor toe geneem.” Hy lyk verwese. Hy vertel dat sy vir rusverstoring gearresteer is en toe haar vingerafdrukke geneem is, blyk dit dat ’n oorterding met dagga in 1999 nooit afgehandel is nie. Haar saak sou oor twee weke in Kaapstad voorkom en die bortog sou R800,00 beloop. Vir Clifford was daar net een weg: hy moes binne twee weke R800,00 bymekaar maak om sy Margaret uit Pollsmoor te kry. Hy het sy bekommernis oor haar met almal gedeel wat hulle al geleer ken het en die gedjies het stadig begin inkom. Wat hy ontvang het, het hy gereeld inbetaal by Sanette in die Kerkkantoor, uit vrees dat dit by hom gesteel sal word.

Woensdagaande in die Kerksaal het hy stil en hartseer agter gesit en sy sak Bybeltjie wat hy altyd saamdra, styf vasgehou.

Omtrent twee dae voor Carel hom na Kaapstad sou neem vir die saak, stop hy my motor en hou ’n aantal note na my uit. Sy gesig straal. “Gee dit asseblief by die kantoor. Ek het nou genoeg. Die mense se harte was oop!”

Die dag toe hulle ry, kon jy hom deur ’n ring trek. Hy het sy langerige hare kort gesny en ’n pak klere aangetrek – reg om sy Margaret te gaan haal.

Die hof het vir Margaret ’n opgeskorte vonnis gegee en sy kon saam met Carel en ’n stralende Clifford huis toe komt.

Onder die bome kry ek haar, vreemd stil. “Dit was hel, my Liefie, dit was hel!” As ek haar vertel hoe Clifford na haar verlang het en geld ingesamel het, breek ’n glimlag deur.

Toe dr Jannie onlangs by die poskantoor uitklim en vir Clifford vrag hoe dit gaan, is sy antwoord “Liefdevol, Dominee”.

Inderdaad!!

Vandaag heb ik samen met een andere vrijwilligster hetzelfde soort zaken als van Margaret meegemaakt in de rechtbank in Strand. Het was een hele belevenis! Het afhandelen van zaken gaat zo ongeveer als bij ons het spreekuur bij de dokter gaat. ‘Volgende, komt u maar binnen’ (Alleen wordt het hier meer gesnauwd). De rechtzaak wordt behandeld in een ruimte waarin je alle geluid van een binnenplaatsje ernaast hoort en waar aan de andere kant van de zaal een kleine cel is voor de ‘zwaardere’ verdachten. De rest wacht gewoon tot zijn zaak voorkomt en komt dan vanuit het binnenplaatsje binnen. We hebben één verdachte gezien die vanuit de cel werd binnengebracht door twee politieagenten. Hij had een echt gevangenispakje aan en hield een ketting vast die om zijn voet en pols zat. Toen we op den duur een – niet zo nette – uitroep hoorde vanuit de cel, werkte dat behoorlijk op onze lachspieren en zijn we maar weggegaan. Als blanke Hollander voel je jezelf in de rechtbank behóórlijk toerist en we voelden ons daarom niet helemaal op ons gemak. Maar het was leuk om een keer gezien te hebben!

Zingen met het zicht op de zee, de bergen en een walvis

Afgelopen zaterdag de route langs Franshoek gereden