Gebed vir hierdie kinders

Ek lê die name van die kinders in U hande.

Graveer U hulle daarin met onuitwisbare skrif.

Dat niks of niemand hulle meer daaruit kan brand nie,

ook nie as satan hulle straks soos koring wil sif nie.

Hou U die kinders vas, wanneer ek hulle los moet laat

en laat altyd U krag bo hulle swakheid staan.

U weet hoe mateloos die wêreld hulle sal haat,

as hulle nie in die skema van die wêreld sal pas nie.

Ek vra U nie om die kinders elke verdriet te spaar nie,

maar wees U wel hulle troos, as hulle eensaam is en bang.

Wil om U Naams wil hulle in U Verbond bewaar,

en laat hulle nooit van U vervreem nie, nooit, hulle lewe lank !

Ek lê die name van die kinders in U hande.


Amen.

Mijn Grade-R kindjes met hun afscheidskadootje

Ik heb een ontzettend mooie tijd in Zuid-Afrika gehad. Daar ben ik dankbaar voor. Het is mijn thuis geworden en vertrekken voelt daarom niet fijn. Ik zal veel gaan missen, maar toch is uitzien naar Nederland en naar de mensen daar ook goed. Het doet pijn hier alles los te laten, maar ik heb een ontzettend fijne, mooie en leerzame tijd om op terug te kijken.

Ziekte

Een bericht wat ik afgelopen donderdag al heb getypt, maar wat ik nog niet geplaatst had...

Ik denk dat de huisarts afgelopen week wel een aantal keer gedacht heeft: Hoeveel zouden er vandaag weer komen van Goeie Hoop? Het was namelijk ziekenboeg, sinds vorige week woensdag. We hebben alle kinderen ziek gehad op drie na, plus de twee inlandse moeders en twee vrijwilligsters. Twee andere vrijwilligsters waren op vakantie, dus het was behoorlijk puzzelen wie wat kon doen. Er is hard gewerkt. Hier een pilletje, daar een drankje, hier de temperatuur meten, daar wat te eten brengen, daar een doktersbezoekje…

Gelukkig hebben we het ergste waarschijnlijk achter de rug. Zelf lig ik ook verkouden en met hoofdpijn op bed. Ik hoop maar dat het snel overgaat, want om mijn laatste weekje hier nou in bed door te brengen, daar heb ik niet zoveel zin in. Inderdaad; mijn laatste weekje. Wat is de tijd ontzettend snel gegaan. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik voor de eerste keer het rode zandpad opreed, naar het Goeie Hoop huis. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik de kinderen voor het eerst zag en hoe een aantal reageerden. En nu is het bijna tijd om afscheid te nemen. Mijn afscheidskadootjes staan klaar. Het voelt raar… Ik ben me hier thuis gaan voelen en ik ken de omgeving hier bijna net zo goed als Zeeland zelf. Ik heb namelijk veel gereden en veel gezien. Ik heb de sfeer geproefd van dit land en me in mogen zetten voor de kinderen in Goeie Hoop. Als ik bedenk hoeveel ik hier geleerd heb en hoeveel ik heb mogen meemaken en zien, is mijn hart vol dankbaarheid. Een paar maanden leven in een andere cultuur, kan ik iedereen aanraden. Het is niet altijd gemakkelijk, maar je leert zoveel van de cultuur en ook van jezelf kennen. Waar ik onder andere achter gekomen ben, is dat meeleven vanuit je eigen familie, vriendenkring en gemeente heel veel betekent! Nu begrijp ik pas hoezeer een kaartje of mailtje gewaardeerd kan worden. Daarom wil ik via mijn blog ook álle mensen bedanken die door een kaartje of iets dergelijks hebben laten zien, dat ze aan mij dachten. Ook iedereen die me dit niet heeft laten weten, maar het wel deed; bedankt! 

Ik hoop mijn laatste weekje hier nog even extra te genieten en stiekem ook al een beetje uit te zien naar Nederland!

Ook hier is de vakantie weer voorbij...

Inderdaad… het is alweer bijna een maand geleden dat ik een blog geschreven heb. Shame… zeggen we hier dan. De vertaling hiervan is nogal uiteenlopend; Jammer, balen, vervelend, sorry.

Een hele maand beschrijven gaat helaas niet lukken. Ik beperk me maar tot mijn laatste week.

Tegelijk met de Zeeuwse herfstvakantie had ook ik heerlijk een week vakantie. Samen met Frederike heb ik écht vakantie gevierd. We hebben genóten, daar valt niet over te twijfelen!!! Ik had al een tijdje nog wat dingen op mijn lijstje staan die ik nog graag wilde doen of zien voordat ik weer zou moeten vertrekken uit Zuid-Afrika. Van dat lijstje heb ik nu een aantal dingen kunnen schrappen, want daar kon ik goed mijn vakantie voor gebruiken. Frederike wilde graag naar Cederbergen, een natuurgebied ongeveer 4 uur rijden naar het noorden, wat vooral bestaat uit rotsformaties.

Maandag was onze eerste vrije dag. We zijn toen in de auto gestapt en richting Kaapstad gereden. Vanaf Kaapstad hebben we de kust gevolgd (Chapman’s Peak Drive) tot we helemaal in het puntje bij Kaap de Goede Hoop en Cape Point aankwamen. Wat is dit een prachtige route langs de kust! Vanaf de hoge rotsen kijk je ver over het water. Ook Robbeneiland zien we liggen. Bij Kaap de Goede Hoop stappen we uit en besluiten we een goede wandeling te maken. Het is een ontzettend mooi gebied om in te wandelen. Op zulke momenten besef je ineens hoe groot de aarde is en hoe groots de Schepper van deze aarde is. Dit besefte ik ook toen we twee dagen later in Cederbergen rondliepen. Dinsdag zijn we namelijk vertrokken naar Cederbergen. We zagen de natuur tijdens onze reis veranderen en uiteindelijk kwamen we in het rotsachtige gebied Cederbergen. De weg naar onze verblijfplaats voor die nacht was uitermate slecht, maar het rode Hyundai Atosje van Frederike heeft het allemaal doorstaan. We sliepen die nacht in een cottage waarin twee bedden en een tafel stonden, waarin geen elektriciteit en water was en waar het dus behoorlijk donker was. Dit was de reden dat we om half 8 in ons bed lagen en om 9u al gingen slapen. De volgende dag dan maar met zonsopgang uit bed. Zes uur de wekker. Vooral de volgende morgen ontdekten we hoe stil het was. We hoorden hélemaal geen geluiden dan alleen de fluitende vogeltjes. Wat heb ik dáárvan genoten! Het is zo heerlijk om eens een keer in een écht stille omgeving wakker te worden als je altijd de kinderstemmen hoort… Die ochtend aten we droog brood met pindakaas en een glas jus d’orange (om het weg te spoelen) om daarna een wandeling te maken. Ik kan niet beschrijven hoe mooi dit was. Puur stilte, geen leven dan de dieren, jong groen en het rotsachtige gebergte. Práchtig. Steeds kwam weer dat lied n.a.v. psalm 121 bij me naar boven; 

Ik kijk omhoog, naar de bergen, Wie zal mij helpen steeds weer?
Dat is mijn Schepper, mijn Beschermer, mijn hulp is van de Heer'.
Hoog als de bergen, diep als het meer,
is mijn Beschermer, Jezus, mijn Heer.

Want jouw Bewaarder zal niet slapen, waar jij ook gaat.
Hij zal je voeten bewaren voor alle kwaad.
Hoog als de bergen, diep als het meer,
is mijn Beschermer, Jezus, mijn Heer.

Na onze wandeling hebben we met de auto het gebied Cederbergen weer doorgereden, richting huis. Af en toe stapten we uit om éven te genieten van de rust, het uitzicht en natuurlijk om foto’s te maken.

Donderdag en vrijdag waren dagjes waarin we lekker rustig aan hebben gedaan en waarin we een beetje onze eigen dingen deden.

Zaterdag zijn we naar Cape Agulhas geweest. Dit is het zuidelijkste puntje van het continent Afrika. Natuurlijk moet je daar even geweest zijn… Dit is ook het punt waar de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan bij elkaar komen. Dit verschil zagen we vooral in de kleur van het water. De ene kant van Cape Agulhas was donkerblauw, de andere kant was felblauw. Het deed me denken aan de plaatjes van Hawaii. Toch leuk om het water van én de Atlantische én de Indische Oceaan gezien en gevoeld te hebben.;)

Ondertussen speel ik weer voor jufje, voor moedertje, voor taxi-chauffeuse, etc en geniet ik weer van al die bruine kopjes...!

Liefs! 
 

Kaap de Goede Hoop



Prachtige stranden!



Op weg naar Cederbergen. Het landschap verandert...



@ Cederbergen



Rotsformaties



En dan zit je ineens weer in Gouda ;)



Cape Agulhas



De Indische Oceaan aan de kant van Gansbaai





PS. Lieve tannie; bedankt voor het gebruiken van uw laptop;)

Different life!

Twee weken geleden hebben we veel gezien... Deze zaterdag was Langa onze bestemming. Langa is een klein deel van Kayelitsha, een heel grote township naast Kaapstad. Er kan eigenlijk niet geschat worden hoeveel mensen hier wonen, maar de schatting die gemaakt is ligt tussen de 500.000 en 1.000.000 inwoners. Zover je kunt kijken, zie je krotjes, krotjes, krotjes. Langa is echter een goed georganiseerd stukje township. Samen met een gids, zelf inwoner van Langa, zijn we door de township gelopen. Wat een belevenis! We begonnen in een visitors centre. In dit gebouw werd kinderen na schooltijd allerlei dingen geleerd. Zingen, pottenbakken, verven, muziek maken, etc. Mij verbaasde het dat dit soort dingen zelfs in een township georganiseerd werden. Om kinderen van de straat te houden, waar drugs en vooral drank een groot probleem is. Vervolgens liepen we door de lowerclass van de township. Hier stonden de armoedige gebouwtjes en er werd eten op straat verkocht. Zelfs een hele verzameling schapenkoppen lag op een plank te wachten tot ze eetbaar gemaakt zou worden. En dan die vliegen… We keken onze ogen uit. Mannen zitten bij elkaar wat te kletsen, vrouwen doen de was, kinderen spelen met een zelfgemaakte bal, etc. Eigenlijk een heel gezellige drukte. We liepen door naar de middleclass van de township. We gingen een stukje binnen waarin vooral Xhosa gesproken werd. Om te groeten moesten we ‘molo’ zeggen als het een enkel persoon was en als het er meerderen waren, moesten we ‘moloeni’ zeggen (hoe je het schrijft weet ik niet!). We mochten in één van de hostels naar binnen. Wat je dan ziet is echt bizar. In een kamertje van zo’n drie bij drie meter staan drie kleine bedden, een klein kooktoestelletje en wat benodigdheden. Boven de bedden zijn planken vastgemaakt waarop koffers liggen. Hier wonen drie gezinnen. De ouders slapen ’s nachts in het kleine kamertje en de kinderen moeten in de ‘inkomsthal’ slapen (als je het al een hal kunt noemen! Gewoon een lege ruimte). Het stonk er en we konden er met z’n zevenen opgepropt net in staan. Toen we daarna weer naar de lowerclass liepen en een krotje vanbinnen bekeken, dacht ik: ‘Ik zou hier nog liever wonen! Dan maar geen muren van steen…’. In dit krotje, van hout en golfplaten gemaakt, waaide de wind tenminste door en waren er drie verschillende vertrekjes. Eén ‘woonkamer’ en twee slaapkamers. Natuurlijk; armoedig, maar niet zo bedompt en donker als in dat kamertje in een hostel. Verder zagen we in de township in de higherclass ook gewoon heel mooie huizen staan. Huizen met een garage en echt groot. De mensen die hier wonen, zijn dokter, directeur of hebben een andere hoge positie. Ik dacht dat dit soort mensen niet in een township leefden, maar ergens anders gingen wonen. Toch zijn ze er. Dit zijn de mensen die liever dichtbij familie en vrienden wonen en de gezelligheid van de township niet willen missen en daarom ervoor kiezen toch hun huis in de township te bouwen. Onderling is daar geen jaloersheid over. Deze huizen waren ook echt niet heel erg beveiligd. Er is vertrouwen. Iedereen kent elkaar en als je een misdaad begaat, wordt je gestraft door je eigen community. Deze mooiere en betere huizen worden meer als voorbeeld gezien. Als afsluiting van de townshiptour aten we samen een ‘worsie’ in een café/restaurantje waar je je vlees kon kiezen en het vervolgens ‘gebraaid’ werd. Het was een verzamelplaats voor alle mensen die zin hadden om te kletsen, wat te drinken (!) en wat te biljarten. Ik heb van deze townshiptour heel veel geleerd. Het is mooi dat je een keer binnen hebt kunnen kijken en nu een klein beetje hebt geproefd hoe zo’n township in elkaar zit en hoe het eraan toe gaat. Zelf denk ik wel dat Langa een voorbeeld is voor anderen delen van de township en we dus in een goed stuk township rondgekeken hebben. Maar het leven wat we gezien hebben is wel héél verschillend van het leven waarin ik zelf ben opgegroeid... Different life!

Uitbreiding

Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Ik heb het gewoon druk en gun mezelf geen tijd om een verhaaltje te schrijven. Zo ben ik de laatste twee weken druk bezig geweest met het inrichten van de playroom waarin playtherapie gehouden gaat worden. Bij playtherapie leren kinderen door te spelen zich te uiten. Kinderen kunnen vaak in woorden niet uiten wat hen bezig houdt of wat met hen gebeurd is, maar door te spelen kunnen ze veel laten zien. Ik ben er samen met Lydia op uit geweest om van mijn sponsorgeld allerlei speelgoed te kopen, een kleed voor op de vloer, verf om iets leuks op de deur te verven, etc. Het speelgoed varieerde van poppen tot soldaatjes en van boerderijdiertjes tot monsters. Het speelgoed moet namelijk heel gevarieerd zijn, zodat kinderen écht kunnen kiezen. Als ze zich boos voelen en gefrustreerd, moeten ze niet alleen met lieve poppen kunnen spelen, maar ook met verschrikkelijke monsters. Nooit gedacht dat ik met monsters in m’n handen zou staan om dat voor kinderen te kopen… De playroom is nu zo goed als klaar en we zijn begonnen met de playtherapie. Iedere vrijwilligster/veldwerker heeft één kind waarmee ze deze playtherapie doet. Daarnaast komt er twee keer per week iemand van de kerk, die met vier kinderen playtherapie doet. Zij heeft ons ook gepresenteerd hoe in deze playtherapie te werk te gaan.



Bij het begin beginnen...

Welkom binnen!

Vorige week dinsdag hebben we twee nieuwe jongetjes mogen verwelkomen. Onder de meeting werd Ida gebeld of er plaats was voor twee broertjes (één en vier jaar), die mishandeld waren en nu op het kantoor in Grabou zaten. Binnen een aantal uren waren de kamertjes van een aantal kinderen omgebouwd en konden de kinderen verwelkomd worden. Het jongetje van vier spreekt vrijwel alleen Afrikaans. Leuk om m’n Afrikaans op uit te proberen;). Ze zijn niet gewend aan regels en vooral de oudste wil zelf weten wat hij gaat doen en vind het moeilijk om te begrijpen dat dat niet altijd kan. Hij weet dan geen raad met de situatie en begint te schoppen, slaan en bijten. We hopen echter ook deze lieve jongetjes de liefde en structuur te geven, die ze nodig hebben. We kunnen dit nooit zoals een moeder dit kan, maar als de moeder het zelf niet kan, mogen wij iets van deze taak overnemen. Bijzonder… Ik luisterde vandaag de preek van afgelopen zondagavond van mijn eigen gemeente terug. ‘Eert uw vader en uw moeder’. Inderdaad… dat is een opdracht voor alle mensen, om hun ouders en iedereen die over hen gesteld zijn te eren. Maar wat als die ouders hen mishandelt? Dan kan ik een heel klein beetje begrijpen dat het respect voor het gezag van degenen die over hen gesteld zijn bij deze kinderen geschaad is. Dan begrijp ik een heel klein beetje dat er zo vaak niet naar ons geluisterd wordt. En dan besef ik ook een klein beetje hoe groot het wonder is, dat God mij in een goed gezin geplaatst heeft.

Gezelligheid op de playground

'Can I go with you to the beach?'

Onze nieuwe boy

De bouw van de nieuwe units vordert!

Baie dankie!

Het jy tyd vir God?

Op dinsdag heb ik een druk rooster. Ik ren van het één naar het ander.

09.00-10.00        Grade R

10.00-12.30        Meeting (vergadering)

12.45-13.40        Jongste kinderen ophalen van school en helpen met omkleden

13.55-14.15        Oudste jongen ophalen van school

14.55-15.15        Oudste meisje ophalen van school

15.30-16.45        Bijbelclub in Boorgat

18.00-19.00        Small playroom (kleinste kinderen bezighouden tot ze naar bed moeten)

Na zo’n drukke dag voel ik me altijd heel voldaan. Ik ben moe van het werken en dat voelt goed. Van de dinsdag krijg ik ook altijd weer een heleboel energie voor de rest van de week. Ik vind de dinsdag een heerlijke dag. Vooral van de ‘bybelklas’ in Boorgat geniet ik enorm! Dat is iets wat ik echt niet wil missen.

Vorige week was het heerlijk weer! Bybelklas buite!

Boorgat is hemelsbreed ongeveer 800m bij ons vandaan. Ek sukkel my flau om te weet hoe ek dit omskryf. Ek sal dit probeer. Hou een stukje land in gedachten waarom veel bosjes staan van zo’n twee meter hoog en af en toe een paar bomen. Bedenk tussen de bosjes door een weggetje van rood zand, vol kuilen en daarnaast een heleboel vuil tussen de bosjes, zoals plastic zakken, autobanden, lege jerrycans enz. Geef dit weggetje een paar kronkels en laat het na zo’n 500m uitkomen op een open plek, waar geen bosjes staan, maar waar aan de linkerkant een wit smoezelig vervallen gebouw staat met een dixi-toilet ernaast (alleen staat er geen dixi op). Aan de rechterkant staat een half afgebouwd stenen gebouwtje, dat onbewoond lijkt. We nemen een kijkje bij het ‘witte’ huis. Als we langs de dixi-toilet lopen, zien we een grote ijzeren pot staan waarin een vuurtje wordt gebrand. Het is namelijk koud. Er zit een oude man naast, zijn gezicht vol rimpels en een jongere man die het vuur brandende houdt. Op het omheinde stukje grond lopen kippen, ganzen, katten, etc. We lopen een trapje op wat je in de donkerte van het huis brengt. We groeten de vrouwen die er bezig zijn en lopen door naar de woonkamer. Deze is bekleed met verschillende stukken vloerbedekking en er staan een aantal banken. Het luik staat open. Ramen zitten er in dit gebouw niet, maar het luik moet open blijven, omdat er anders geen licht is. Het tocht. Er hangt een kleedje voor wat als gordijn moet dienen. We zakken neer op de grond. De kinderen hebben ons al lang gezien en komen ook binnen. Ze zijn blij ons weer te zien. Ons gaan bybelklas doen. De kinderen vormen een kring en Lydia vraagt welk lied we gaan zingen. ‘De dwaas man bou sy huis op die sand’, ‘Ek is nie ’n stapsoldaatjie nie’, Goeie nuus vandag, kom nou na My’en ‘My God is so groot, so sterk en so machtig’ zijn liedjes die vaak gekozen worden. We zingen samen en ik geniet van de kinderen. Vervolgens bidden we samen. Wanie wie graag dat iedereen bid. Dat is een goed idee, want iedereen mag bidden. Ik merk dat de kinderen het best spannend vinden om te bidden met drie volwassen blanke ‘tannies’ erbij. Elke keer als de volgende mag bidden wordt er overlegd wat ze gaan bidden en hoe dat gebed ook alweer ging. Het duurt telkens een tijdje voordat er werkelijk gebeden wordt, maar de kinderen krijgen de gelegenheid om te bidden. Dan legt Lydia het vierde gebod uit. We spelen dat we allemaal veel te druk zijn met onze eigen dingen. Huiswerk, schoonmaken, gitaar spelen, etc. We hebben geen tyd om met haar mee te gaan naar bybelklas. Zo zeggen we ook eigenlijk tegen God: Ik heb geen tijd voor U. Nu heeft God één dag gegeven, waarop we dat niet kunnen zeggen, want God heeft gezegd dat we op die dag niet hoeven te werken en we alles mogen loslaten wat ons vasthoudt aan deze wereld. We hebben dan tijd voor Hem. De kinderen weten heel goed dat ze tijd voor God moeten hebben en dat ze Hem moeten dienen, maar de praktijk is lastiger. En niet alleen voor de kinderen… Na de Bijbeluitleg kleuren we samen een kleurplaat waarop Maria en Martha staan afgebeeld. Maria bid en Martha maakt ‘kos’ (eten). Onder de kleurplaat staat: Het jy tyd vir God? Na een tijdje knippen, kleuren en plakken bidden en danken we samen het Onse Vader. Elk kind krijgt daarna nog een snoepje toegeworpen, we praten nog even met de volwassenen en dan stappen we weer in het rode autootje van Lydia. We rijden hetzelfde zandpaadje weer terug naar het Goeie Hoop huis. Wat heb ik weer ontzettend genoten! Van dit Afrika-leven begin ik te houden! Ik kan er weer een weekje tegenaan!

Maak God bly met jou mond. (3e gebod)

Eshlin maak die rekkies vas aan my ore

Boorgat-kindertjes

Stukje Boorgat

Hier móet je toch van genieten?!

Liefdevol, dominee

Afgelopen zaterdag hebben we kennis gemaakt met ‘de man en de vrouw onder de boom’. Deze twee mensen leven onder de Melkhoutboom in Gordonsbay. We raakten aan de praat. We kregen een papier (waarschijnlijk een kopie uit hun kerkkrantje) waarin een verhaal stond, wat voor Clifford erg bijzonder was. Ik las het vluchtig door en las het thuis nog eens over. Een gelukkig stel, samen levend onder een boom…

Ons sien hulle elke dag onder die Melkhoutbome by die poskantoor. Clifford op sy pos as motorwag, Margaret naby hom onder ’n boom by al hul aardse besittings. Soms sit sy en lees, soms was sy klere in ’n emmer. Soms slaap sy terwijl Clifford ’n geldjie verdien – maar altijd saam.

Bij Woensdagaande se Kerk vir Haweloses indie Kerksaal, het ons Clifford leer ken as ’n ernstige persoon met min woorde. Margaret, daarenteen, is uitbundig in haar lofprysing. Met helder stem en opgehefde hande loof sy haar Heer. By tye praat sy saam tydens Carel Strydom se Woordverkondiging totdat hy haar tot orde roep. Soms oorval die hartseer haar en soek sy troos, net om alter weer kop op te lig en te glimlag.

Op ’n dag staan Clifford skielik alleen onder die bome by die poskantoor. Ek vra hoe dit gaan en skielik loop die trane: “Hulle het Margaret opgesluit en Pollsmoor toe geneem.” Hy lyk verwese. Hy vertel dat sy vir rusverstoring gearresteer is en toe haar vingerafdrukke geneem is, blyk dit dat ’n oorterding met dagga in 1999 nooit afgehandel is nie. Haar saak sou oor twee weke in Kaapstad voorkom en die bortog sou R800,00 beloop. Vir Clifford was daar net een weg: hy moes binne twee weke R800,00 bymekaar maak om sy Margaret uit Pollsmoor te kry. Hy het sy bekommernis oor haar met almal gedeel wat hulle al geleer ken het en die gedjies het stadig begin inkom. Wat hy ontvang het, het hy gereeld inbetaal by Sanette in die Kerkkantoor, uit vrees dat dit by hom gesteel sal word.

Woensdagaande in die Kerksaal het hy stil en hartseer agter gesit en sy sak Bybeltjie wat hy altyd saamdra, styf vasgehou.

Omtrent twee dae voor Carel hom na Kaapstad sou neem vir die saak, stop hy my motor en hou ’n aantal note na my uit. Sy gesig straal. “Gee dit asseblief by die kantoor. Ek het nou genoeg. Die mense se harte was oop!”

Die dag toe hulle ry, kon jy hom deur ’n ring trek. Hy het sy langerige hare kort gesny en ’n pak klere aangetrek – reg om sy Margaret te gaan haal.

Die hof het vir Margaret ’n opgeskorte vonnis gegee en sy kon saam met Carel en ’n stralende Clifford huis toe komt.

Onder die bome kry ek haar, vreemd stil. “Dit was hel, my Liefie, dit was hel!” As ek haar vertel hoe Clifford na haar verlang het en geld ingesamel het, breek ’n glimlag deur.

Toe dr Jannie onlangs by die poskantoor uitklim en vir Clifford vrag hoe dit gaan, is sy antwoord “Liefdevol, Dominee”.

Inderdaad!!

Vandaag heb ik samen met een andere vrijwilligster hetzelfde soort zaken als van Margaret meegemaakt in de rechtbank in Strand. Het was een hele belevenis! Het afhandelen van zaken gaat zo ongeveer als bij ons het spreekuur bij de dokter gaat. ‘Volgende, komt u maar binnen’ (Alleen wordt het hier meer gesnauwd). De rechtzaak wordt behandeld in een ruimte waarin je alle geluid van een binnenplaatsje ernaast hoort en waar aan de andere kant van de zaal een kleine cel is voor de ‘zwaardere’ verdachten. De rest wacht gewoon tot zijn zaak voorkomt en komt dan vanuit het binnenplaatsje binnen. We hebben één verdachte gezien die vanuit de cel werd binnengebracht door twee politieagenten. Hij had een echt gevangenispakje aan en hield een ketting vast die om zijn voet en pols zat. Toen we op den duur een – niet zo nette – uitroep hoorde vanuit de cel, werkte dat behoorlijk op onze lachspieren en zijn we maar weggegaan. Als blanke Hollander voel je jezelf in de rechtbank behóórlijk toerist en we voelden ons daarom niet helemaal op ons gemak. Maar het was leuk om een keer gezien te hebben!

Zingen met het zicht op de zee, de bergen en een walvis

Afgelopen zaterdag de route langs Franshoek gereden

Elk kind is van waarde

Het waait hier... Ik zit op dit moment midden in de woonkamer in een grote stoel. Ik voel de tocht langs m'n gezicht waaien. De deuren klapperen en de wanden kraken. Ik besef ineens dat ik hier nog zo beschut en droog zit, terwijl er nog geen kilometer bij me vandaag mensen wonen in een klein houten hutje, waar óók de wind giert. Waarschijnlijk niet alleen óm het huis, maar ook in het huis. Ik besef ook dat er waarschijnlijk vannacht nogal eens gewerkt moet worden om wat krotjes staande te houden. Dan lig ik in mijn warme bed...


Nu alle vrijwilligsters hier hun sociale contacten in Nederland bijwerken of hun dag evalueren, neem ik even tijd om een nieuwe blog te schrijven. Ik heb veel te veel te schrijven en weet niet waar ik moet beginnen. Ik kies ervoor een aantal kinderen te beschrijven, zodat u zich een klein beetje een beeld kunt vormen hoe veelzijdig het werk hier is. De namen die ik gebruik, zijn schuilnamen.

Leane: Een pubermeisje, waar ik niet teveel over wil vertellen. Kan absoluut niet meekomen op school. Zit bij kinderen in de klas die 5 jaar jonger zijn dan zij. Ze heeft geen benul van wat cijfers zijn en haar begrip van zaken is minimaal. Weet niet waar ze goed in is en heeft daarom ook helemaal geen zelfvertrouwen. Het enige waar ik misschien nog mee van waarde zou kunnen zijn is mijn lichaam. Wat moet een kind zonder enige toekomstverwachting? Wilt u speciaal voor dit meisje bidden?

Lu-anne: Een stil meisje, wat me met mee doet in het groepje Grade-R kinderen. Het gezegde 'Stille wateren, diepe gronden' is absoluut op haar van toepassing. Stil, maar zo ontzettend zorgzaam voor haar twee kleinere broertjes en een steun voor haar oudere zus. Samen kunnen zij behoorlijk sjouwen met hun jongste broertje van een jaar. Leuk om te zien hoe hecht deze kinderen als broertjes en zusjes zijn. Lu-anne is ook een meisje wat maar weinig zelfvertrouwen heeft. Al snel zegt ze: ‘I can’t’ of ‘I’m tired’. Maar – zoals het bij de meeste kinderen werkt – is ze héél trots als ze uiteindelijk tóch die letter geschreven heeft of tóch die puzzel helemaal zelf afgemaakt heeft. Op het moment dat je bij Lu-anne een boos gezicht ziet, kun je haar maar het beste even een poosje op schoot laten zitten. Alleen maar zitten…

George: Eén van onze échte boys. 3 jaar oud, heel snel én sterk. Eén van de kinderen waar we de meeste moeite mee hebben. Deze meneer weet heel goed wat hij wil en niet wil en laat zich niet commanderen. Dat is af en toe verschrikkelijk lastig, want een kind van drie kun je niet laten doen en laten wat hij zelf wil. En als ik dan níet mijn zin krijg, dan probeer ik mijn zin te krijgen door speelgoed kapot te maken, door een stoel door de kamer te smijten of in mijn machteloze woede mijn inlandse moeder ‘Kaka!’ te noemen. Wanneer je deze jongen als straf voor zijn niet-luisteren in zijn kamer zet, gilt hij zichzelf helemaal overstuur en kom je dus niks verder. Afleiden, positief benaderen en hem prijzen voor wat hij wél goed doet, werkt soms goed. Maar… soms is er géén beginnen aan!

Lisani: ‘Look, my mom!’, ‘Why are you doing this?’, ‘No, first my pants on’, ‘Can I open the gate with the keys?’, ‘Look, my doll is laughing’, ‘What’s the name of your mom?’, ‘No, I don’t want this top’. Juist, ik doe een poging Lisani in haar speelkleren te krijgen, nadat ze uit school is gekomen. Een ware strijd! Dat pilletje Ritalin is op dat moment uitgewerkt en ze heeft dringend een nieuwe nodig. Lisani heeft een lief karakter en weet het beste van alle kinderen te delen in de dingen die ze heeft of krijgt, maar haar gedrag is af en toe zenuwslopend!!! Wat een geduld moet je hebben met dit meisje! We hebben met haar te doen. Ernstig misbruikt door haar vader, in de steek gelaten door haar moeder, die haar nóóit meer op komt zoeken en waar ze alleen een foto van heeft, die elke dag bekeken wordt. Is het dan gek als een kind niet weet hoe ze met haar emoties moet omgaan en niet weet wie ze is en wie ze mag zijn? Gelukkig mogen we ook met haar elke avond het liedje zingen: ‘Weet je dat de Vader je kent? Weet je, dat je van waarde bent? Weet je dat je een parel bent, een parel in Gods hand, een parel in Gods hand?!’

Als er iets is wat ik deze kinderen toewens, is het wel dat ze dát mogen weten en geloven en dat dat iets mag zijn waar ze in al hun verdriet en moeite op terug mogen vallen. Bidden is vaak het enige wat we kunnen, maar óók het belangrijkste en het meest bruikbare middel om kinderen te brengen tot Hem! Bidt u mee?

Jaja, een échte walvis!

Zo dicht mogelijk bij de golf gaan zitten om lekker nat te worden...

Meneer F is voor twee uurtjes 'waiter' met zijn rugbyteam

Een blik vanuit mijn slaapkamerraam

Ons kleine mannetje

Bijzondere kids...

Om kwart voor 7 vanmorgen ging ik de schoolgaande kinderen uit bed halen. Nou, alles goed en wel. Maar er was één meisje van vier, wat dus nog niet naar school gaat, wat heel de tijd een beetje lag te jammeren. Dat doet ze wel vaker, maar dan is er niks aan de hand. Ze wil dan gewoon aandacht. Ik zei dus dat ze op moest houden met huilen. Het hielp alleen niet echt. Toen vroeg ik wat er was. Ze moest naar de wc. Maar dat kan ze prima zelf, dus ik zei: Nou, dan ga je toch?! Vervolgens was ik al klaar met die andere kinderen en had hen naar de voordeur gebracht, even meegelopen naar de auto en gedag gezegd. Toen ik terug kwam in de unit, was ze weer (of nog steeds) aan het jammeren. Ik zei dat ze uit bed kon komen en zichzelf moest aankleden. De andere twee kinderen waren druk bezig om zich aan te kleden en waren op den duur bijna klaar. Zij begon steeds harder te huilen. Ik werd het nu toch wel zat en zei op den duur: Nu stop je met huilen en als je klaar bent, dan kun je komen om te eten. Ik deed haar deur dicht en ging weg. Het hielp echter allemaal niets en dan er toch maar weer heen gegaan. Ondertussen de andere kinderen aan het eten gezet. Ik ging naar haar toe en vroeg haar wat er was. Ik zei: You can say it now, otherwise I go out your room. Nou, ze wilde niets zeggen en ik ging weer weg. Even later ging ik maar weer eens kijken, want het werd me toch wel een beetje te hysterisch. Ik was er ondertussen we achter dat ze toch echt naar de wc moest, want ze zat te hobbelen en te trappelen , maar waarom ze niet ging, was me een groot raadsel! Nou, uiteindelijk zei ze nog steeds niks, maar ik dacht: Nu pak ik je op en breng je naar de wc. Dat heb ik dus gedaan. Ik breng je naar de wc en zei: Zo, nu kun je naar de wc. Maar ze bleef staan. Krijsen en trappelen, maar verder geen aanstalte maken om op die toilet te gaan zitten. Heel apart… Ik had geen zin om haar helemáál op de wc te gaan helpen, want ik dacht: Dat kun je best zelf. Toen ze niks deed, dacht ik: ’t Is goed met jou, ik breng je terug en je kunt het zelf doen. Maargoed… als ik haar liet doen, zou ze de hele morgen daar zitten en ik snapte er helemaal niets van. Waarom ging ze niet naar de wc, terwijl ze het bijna in haar broek deed? Goed… Na een aantal minuten tóch maar weer naar haar toe. Ik ging het op een andere manier proberen. Ik nam haar op schoot en zei: Nou met je eerst rustig worden en dan kun je pas iets zeggen, want anders kan ik je niet verstaan. Na een kleine twee minuten werd ze wat rustiger en toen moest ik uit haar mond trekken dat ze naar toilet moest. Ja, dat wist ik allang. Ondertussen zat ze te wiebelen op mijn schoot, maar was echt nog niet van plan om naar de wc te rennen. Ik begreep er NIETS van! Toen dacht ik: Nu is’t gebeurd, ik neem je mee, en plof je gewoon op de wc neer. Anders weet ik het ook niet meer. Ik heb haar op de grond neergezet om haar naar de wc te brengen. En wat zag ik toen?! Een natte vlek op mijn rok en een natte broek van haarzelf. Nou, echt, ik stond verbáásd! Ik pakte haar vast, bracht haar naar de wc en hielp haar nu helemaal op de toilet (m'n geduld was een heel eind op). Pfft, dat je een uur lang de strijd met jezelf kunt voeren om naar de toilet te gaan! Toen de inlandse moeder eraan kwam, zei ik: ‘I dón’t know what’s happened with Jadine’. Ze ging erheen en binnen drie seconden was het over. Grrr… Ik wist dat kinderen konden uitproberen, maar dat het zó erg kon zijn dat een kind het zichzelf zó moeilijk maakt, dat heb ik echt nog nooit meegemaakt! Het moeilijke is, dat je zelf niet weet of er écht iets aan de hand is of dat het uitproberen of aanstellerij is. De kinderen hebben ondertussen heel wat mensenkennis opgebouwd door alle vrijwilligsters en dingen die ze meegemaakt hebben, dus ze kunnen ook goed toneelspelen en iemand voor de gek houden. Af en toe maakt dat je wel een klein beetje onzeker... Be strong!


Liefs!

Nieuwe badjassen!

Hierbij een paar foto's van kinderen met hun nieuwe badjas; gekocht van het sponsorgeld. Niet alle kinderen hebben een nieuw schooluniform en nieuwe schoenen nodig, dus ik besteed het sponsorgeld ook aan andere nodige dingen.

Desi

Vechten om 'm'n boy' ook op de foto te krijgen

Stelletje pubers op de achtergrond

Wat is het toch heerlijk warm, zo'n ding!

Ik heb geprobeerd de kinderen mooi en netjes op de foto te krijgen, maar dat werkt met deze kinderen niet. De foto's die u hier ziet zijn de werkelijkheid.

Liefs!

Nachtje Goeie Hoop

Zomaar even een indruk van hoe sommige nachten hier verlopen. (Gelukkig verlopen ze maar af en toe zo!) 

Alle huizen zijn hier beveiligd met alarm, dus het Goeie Hoop huis ook. 's Avonds zetten we het alarm erop en 's ochtends halen we het er weer af. Nu is het echter zo dat ons alarm niet helemaal werkt zoals het hoort. Soms waait het hier erg hard en dan kan het zijn dat we een paar keer in de nacht ons bed uit moeten, omdat het alarm ons wekt. Nu was het afgelopen weekend helemáál niet winderig en toch werden we zeker zo'n zeven keer gewekt. Het begon al om half 10 's avonds en het ging de hele nacht door met om 1 uur, half 2, 4 uur, kwart voor 5, 6 uur en ergens tussendoor nog een keer een alarm. De zevende keer denk je toch écht: ik wil blijven liggen! Het gaat ongeveer zo (ik beschrijf voor het gemak 1 keer alarm):

Het alarm loeit (keihard!). Het duurt heel even voordat ik besef dat het alarm afgaat en het duurt nóg even voordat ik de knop om kan zetten dat ik uit m'n bed moet. Alle vrijwilligsters moeten namelijk uit bed en proberen zo snel mogelijk beneden te komen. Ik spring uit m'n bed, ren naar de Goeie-Hoop-telefoon die altijd op hetzelfde plekje ligt, neem hem mee en ren naar beneden om het alarm eraf te gaan zetten. Als ik bij het alarm kom is het vaak al afgezet, ik ben meestal niet de snelste (dat komt niet omdat ik niet hard kan rennen, maar omdat die mentale knop bij mij meestal niet zo snel werkt). We lopen het hele huis rond en kijken door de ramen of we iets zien. Ondertussen worden we gebeld op de Goeie Hoop telefoon. Dat is de security, of alles oké is. Meestal zeggen we dat het oke is, maar betreffende nacht hebben we toch een aantal keer de security laten komen. Die komt dan langs en loopt het hele huis rond en schijnt met de zaklamp of hij iets ziet. Hij ziet niets anders dan alleen een aantal dames in hun nachtkleding. Volgens de security is het alarm 'broken'. Als we niks zien en de security is weer weg, wordt het alarm er weer opgezet en duiken we weer ons bed in. We wachten op de volgende melding... (Dat is geen grapje; ik lig echt in mijn bed te wachten tot 'ie weer afgaat en als dat 7x gebeurd wordt je écht chagrijnig. Slaap je net; gaat dat ding weer af!) Nouja... vooruit... het  hoort erbij zullen we maar denken. Ik leef hier in Z-Afrika. Maar op zulke momenten denk ik; lag ik maar thuis in bed!

PS.: Ik heb badjassen gekocht van het sponsorgeld. Hartelijk dank voor alle giften die ik heb ontvangen. Kleding is hier niet duur en de kinderen kunnen warme kleding goed gebruiken, ze hebben het vaak koud. Het is hier in huis koud, ook al is het buiten warm. We hebben hier geen verwarming en missen ook het dubbel glas.  Foto van de badjassen volgt. Namens de kinderen hartelijk dank! 

Picture-time!

Langs de 80-weg

Zo eet ik porridge...

Verkopen op het strand

Soms moet je even je energie kwijt...

Onze 'baby's'

Stukje straatbeeld

Oorgawe

Elke keer verwonder ik me er weer over hoe mooi de natuur hier is. Elke keer als ik wegrijd in de auto en ik richting de bergen kijk, zijn de kleuren weer anders of zijn de wolken weer op een andere manier te zijn boven de bergen. Prachtig! Ook van de zee geniet ik elke keer weer. Daar vind ik een klein stukje Zeeland in terug;). Hoewel… de zee is hier blauwer en de omgeving bergachtig, het strand is viezer en de bodem is rotsachtiger. Afgelopen zaterdag hebben we heerlijk gepicknickt op het strand en genoten van het uitzicht. De dag ervoor was het regenachtig geweest en de lucht was daarom nu heel helder.

Picknicken op het strand

Uitzicht over Gordonsbay, Kaapstad, de Tafelberg en de zee

In de gemeente waar we kerken hebben we 6 weken in het teken staan van Romeinen 12. Een mooi hoofdstuk, waar veel uit te leren valt. ’s Ochtends preekt de dominee over een gedeelte uit dat hoofdstuk en ’s avonds doen we er Bijbelstudie over. Gisteren ging het over ‘oorgawe’.

Romeinen 12:1

Ek vermaan julle dan, broeders, by die ontferminge van God, dat julle jul liggame stel as ’n lewende, heilige en aan God welgevallige offer — dit is julle redelike godsdiens.

Wat is overgave en hoe werkt dit in de praktijk van het leven? Gebeurt er iets bijzonders als ik me overgeef aan God of is het een proces? Is het zo dat de dag makkelijker verloopt als ik me in het gebed heb overgegeven? Het is heel mooi om daar samen over na te denken. Voor iedereen is het elke dag weer de opdracht om zich over te geven aan God. Zijn wil geschiede en niet onze wil. Hier in Zuid-Afrika, maar ook in Nederland. De dominee gebruikte een mooi voorbeeld. Als we gaan vliegen, stappen we in het vliegtuig, gaan zitten en geven ons helemaal over aan de piloot. We kunnen op dat moment niks doen en vertrouwen erop dat hij het vliegtuig goed in de lucht zal brengen en weer veilig op de grond zal zetten. Als we ons vertrouwen als zó kunnen stellen op een piloot (die fouten heeft en niet volmaakt is), waarom kunnen we ons dan niet zo volledig overgeven aan een God die alles goed doet? Dat zet aan het denken... 

Verder gaat alles hier z’n gangetje… Op dit moment ben ik een behoorlijk schor, dus kan ik weinig zeggen, maar ik voel me prima. 

Nog even een paar foto's...

Even naar Stellenbosch...

Moeder op bezoek

Hier kunnen we onze energie kwijt

Wip-wap... wip-wap

Liefs,

Ariëtte